Big Mother(fucker)!

«Ας καλωσορίσουμε, τους δεκαπέντε ήρωες της καθημερινότητάς μας…» έλεγε πριν από μερικούς μήνες ο Μικρούτσικος παρουσιάζοντας την αστεία εκπομπή του Big Brother καθώς επίσης και των υπολοίπων (Fame Story, Wall). Ήρωες; Από πού κι ως που ρε (όνομα και πράγμα) Μικρούτσικε δεκαπέντε «χαζοχαρούμενα» αγοράκια και κοριτσάκια μπορούν να αποκαλούνται «ήρωες» και μάλιστα της καθημερινότητάς μας;

Τι κέρδισαν αλήθεια στη ζωή τους αυτά τα παιδιά πέρα από ένα εισιτήριο για μία ώρα καθημερινής προβολής στην τηλεόραση και μια εφήμερη δημοσιότητα; Κέρδισαν τίποτα άλλο και δεν το ξέρουμε. Εκτός και αν η έννοια του όρου «ήρωας» έχει αλλάξει πλέον και σημαίνει «τηλεοπτικό σκουπίδι».
Τι με ώθησε όμως να γράψω για όλα αυτά; Λίγο το προηγούμενο κείμενο του blog, λίγο η τυχαία τηλεθέαση του τελευταίου τηλεοπτικού σκουπιδιού με την ονομασία Big Mother, αλλά και μια άλλη ταινία τον τίτλο της οποίας θα σας πω στην συνέχεια.
Προχθές λοιπόν καθώς -καθαρά από περιέργεια- έβλεπα το συγκεκριμένό πρόγραμμα, παρατήρησα ότι μία μάνα είχε μπει μέσα σ’ αυτό το «δωμάτιο» που οι τηλεοπτικοί παραγωγοί της εκπομπής, ονομάζουν «δωμάτιο επικοινωνίας». Παράξενος όρος για να «βαφτίσεις» ένα μπουντρούμι περιτριγυρισμένο από κάμερες. Δεν συμφωνείτε;
Κάθεται λοιπόν η μάνα στον καναπέ και τηλεμπαγλαμάς από την εκπομπή την ρωτάει; «Ποια ψηφίζεται για αποχώρηση;». Και τότε αρχίζει το κρεσέντο. «Ψηφίζω την «τάδε», γιατί δεν είναι καλή μάνα. Από το παιδί της, λείπει η αγάπη και αυτό φαίνεται στο πρόσωπό του». Η φράση αυτή στάθηκε αρκετή για να αλλάξω κανάλι, αλλά και για να εκνευριστώ. Διότι δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί αυτή η «κυρία» (σ.σ. ο Θεός να την κάνει τέτοια), μπήκε στο μπουντρούμι να καταθέσει την άποψή της. Βλέπετε εκτός από όλα τα άλλα η «εκπομπή» αυτή σου προσφέρει και μια καλή ευκαιρία να «θάψεις» τον διπλανό σου χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Να θίξεις την υπόληψή του και την συνείδησή του χωρίς να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο άλλωστε; Η «επικοινωνία»; Η ίντριγκα δεν είναι αυτή που πουλάει σήμερα; Τι το κακό έκανε λοιπόν αυτή η κατά άλλα μάνα ενός συμπαίκτη. Τώρα λοιπόν μπορούμε όλοι μαζί να αναφωνήσουμε…Αυτή μάλιστα είναι πραγματική «ηρωίδα» καθώς μπορεί και λέει την άποψή της ελεύθερα…Σα δεν ντρεπόμαστε λιγάκι.Συνεχίζω όμως…Πριν από λίγες μέρες έτυχε να δω και μια καινούργια σχετικά ταινία με την επονομασία «Ριάλιτι Θανάτου». Η συγκεκριμένη ταινία λοιπόν αναφέρεται σε ένα παιχνίδι παρόμοιο με αυτά που παίζονται σήμερα, αλλά με την διαφορά, ότι οι παίκτες πρέπει να σκοτωθούν μεταξύ τους. Στο τέλος θα μείνει ένας ο οποίος θα πάρει και το χρηματικό έπαθλο. Αλήθεια, πόσο μακριά είμαστε από αυτό; Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για ένα μάτσο χιλιάρικα; Αφού κάποιοι μαλώνουν τηλεοπτικά, αφού κάποιοι εκθέτουν τον εαυτό τους τηλεοπτικά, αφού κάποιοι…γαμιούνται τηλεοπτικά, γιατί να μην σκοτωθούν αύριο μεθαύριο και γι’ αυτό τηλεοπτικά;
Το χειρότερο όμως δεν σταματάει εδώ. Το χειρότερο είναι ότι ο Όργουελ μας είχε προειδοποιήσει από τον Ιούνιο του 1949, αλλά εμείς και πάλι είχαμε τα μάτια μας κλειστά…


«Δεν μας ενδιαφέρει το καλό των άλλων. Ενδιαφερόμαστε μόνο για την δύναμη…Γνωρίζουμε ότι κανείς δεν αποκτά την εξουσία προκειμένου να την παραδώσει…Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι αυτοσκοπός….Το αντικείμενο της εξουσίας είναι η εξουσία». ( Τζωρτζ Όργουελ, 1984 )