Φτωχομάνα ή μάνα εθνικιστών;

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι…Την πόλη μου την αγαπάω, δεν νιώθω μίσος γι’ αυτή. Ίσως κάτι τέτοιο ερμηνευτεί από αυτά που έχω στο μυαλό μου να γράψω, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Την Θεσσαλονίκη την λατρεύω, παρά τα όποια στοιχεία, αρχίζει να υιοθετεί από αυτό που ονομάζουμε σήμερα «μεγαλούπολη».Είναι όμως κάποια πράγματα που πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, που δεν πρέπει να μένουν στη λήθη.

Η πόλη μου λοιπόν, η πόλη που γεννήθηκα δεν είναι μόνο «ερωτική» όπως λένε οι περισσότεροι τραγουδιστές και ηθοποιοί που περνούν κατά καιρούς από τα κοσμικά κέντρα και τα θέατρα. Είναι και κάτι άλλο. Είναι και η πόλη με το πιο πρόσφορο έδαφος, σε αυτούς που αποκαλούμε σήμερα «δεξιούς» και «εθνικιστές», που αποκαλούσαμε παλιότερα «χαφιέδες» και «ρουφιάνους». Από την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη από τους «Γκοτζαμάνηδες» και τους «καρφιτσάδες» (σ.σ. αυτοί που φορούσαν μια καρφίτσα με χρωματιστό κεφάλι για να τους αναγνωρίζουν οι δικοί τους) μέχρι και σήμερα, θεωρώ ότι είναι η πόλη που περίθαλψε και συνεχίζει να περιθάλπει όσο καμιά άλλη τέτοιου είδους στοιχεία. Πως μπορώ αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός, ότι άνθρωποι όπως ο Ψωμιάδης (σ.σ. ο πιο εθνικιστής πολιτικός κατά την άποψή μου με την σημαία του ανθρωπισμού ανά χείρας), ο άνθρωπος που αποκάλεσε την «χούντα» επανάσταση να αναδεικνύεται Νομάρχης της με το 50% των ψήφων. Μήπως μπορώ να ξεχάσω την ιστορία με τη σημαία, μια ιστορία που δημιουργήθηκε από το τίποτα; Από τη μια ένα παιδί, ο Οδυσσέας Τσενάι που ήρθε σαν ξένο στην χώρα μας, αλλά η δίψα του για τα γράμματα τον έκανε αριστούχο. Ένα παιδί που έμαθε καλύτερα ελληνικά από τον ίδιο τον Ψωμιάδη, που διδάχθηκε με τον καλύτερο τρόπο την διαστρεβλωμένη ελληνική ιστορία των σχολείων μας και που γνώριζε καλύτερα από τον καθένα ότι η επιβίωση στην ξενιτιά είναι κάτι που δεν μαθαίνεται, αλλά βιώνεται. Αυτό το παιδί, θέλησε να σηκώσει την «τιμημένη» ελληνική σημαία, στην παρέλαση, σαν επιβράβευση γι’ αυτά που κατάφερε, για να τιμήσει, την χώρα που έδωσε στέγη στους γονείς του και στον ίδιο. Πάνω σ’ αυτό το παιδί, που δεν σεβάστηκαν ούτε την τρυφερή του ηλικία, προτίμησαν οι «μεγάλοι» πολιτικοί μας να βγάλουν όλο τους το κόμπλεξ για όσα δεινά συμβαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Σα να ξεχάσαμε όλοι μας, το πόσοι έλληνες αναγκάστηκαν να ζήσουν το ίδιο ακριβώς πράγμα, επειδή η «χώρα» τους με την «τιμημένη» σημαία της, δεν ήταν ικανή να τους κρατήσει και να τους προσφέρει τα προς το ζειν. Αυτό μας πείραξε, εκεί βγάλαμε όλοι μας την «ξενοφοβία» σαν θρασύδειλοι που δείχνουν την μαγκιά τους σε ανυπεράσπιστα πλάσματα. Και προς Θεού…Δεν εννοώ ότι όλοι οι ξένοι είναι καλοί, αλλά έτσι που το πάμε σ’ αυτή την πόλη, σε λίγο τα εγκλήματα των ελλήνων σε σχέση με αυτά των Αλβανών, των Κούρδων, των…των…των, θα είναι απλώς πταίσματα.
Αλλά, μήπως οι πολιτικοί φορείς της πόλης μας και οι Παπάδες (σ.σ. πρόσφατα είδαμε και την φιγούρα του κ. Άνθιμου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης στην Διεθνή Έκθεση, ο οποίος και αυτός κατά την διάρκεια τους «χούντας» διάβαζε), δεν ήταν αυτοί που μας έριξαν στο τρυπάκι της ονομασίας με τα «Σκόπια». Άραγε αυτοί που καλούσαν τον κόσμο στο παλλαϊκό συλλαλητήριο των 1.000.000 ανθρώπων για το θέμα της ονομασίας, ασχολήθηκαν ποτέ με το πώς αποκαλούσαν οι Σκοπιανοί το κρατίδιό τους πολύ πριν τον εμφύλιο στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία; Μάλλον όχι. Όταν όμως είδαν το κίνδυνο να έρχεται και τους «Σκοπιανούς» να διεκδικούν αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν αυτονόητο, αποφάσισαν να δράσουν στο πρόσφορο γι’ αυτούς έδαφος της ελληνικής Μακεδονίας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο, με τον τρόπο που τον έκαναν να ξεσηκωθεί και ενάντια στο…ντεμέκ αθηνοκεντρικό κράτος. Μια ζωή αυτή η πόλη για να καλύψει την δική της αδράνεια, διότι δεν μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να είναι πιο έξυπνοι από εμάς, έψαχνε τρόπους να στρέψει την προσοχή του κόσμου, σε άλλα πράγματα και όχι σ’ αυτά που πραγματικά την «καίνε».
Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Δεν με νοιάζει το πώς θα αποκαλείται ο Σκοπιανός, ο Ελβετός, ο Ζουαζιλανδός. Τα ονόματα, οι σημαίες και η γλώσσα δεν είναι τα στοιχεία αυτά που κάνουν τον άνθρωπο…άνθρωπο. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί, είναι ένας κόσμος χωρίς σύνορα. Χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Άνθρωποι είμαστε που να πάρει ο διάολος και όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να δημιουργήσουμε αυτό που σήμερα μας φαίνεται «ουτοπικό».

ΥΓ: Οι απόψεις που καταθέτονται σ’ αυτό το blog ίσως θεωρηθούν αιρετικές από κάποιους και ίσως ενοχλήσουν. Είναι καιρός όμως να δούμε τα πράγματα με πιο ουδέτερο μάτι…