Υπάρχει λόγος…

Ώρες-ώρες ανακαλύπτεις πως είναι δύσκολο να εκφραστείς ακόμα και μέσα από τον γραπτό λόγο. Υπάρχουν στιγμές για παράδειγμα που θέλω να γράψω ένα κείμενο του στυλ…«ο καφές σου έχει κρυώσει και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες», να πω τον πόνο μου ρε αδερφέ με απλά λόγια (σαν να απευθύνομαι σε 3χρονα όπως λέμε και εις την δημοσιογραφικήν γλώσσαν), αλλά έτσι κινδυνεύω να καταστώ γραφικός, ονειροπόλος, ρομαντικός, θρασύς, κίναιδος, νούμερο και να γελά μαζί μου η μισή οικουμένη…

Γι’ αυτό σήμερα, επιλέγω να γράψω ένα κείμενο χωρίς αρχή και τέλος έχοντας την ελπίδα ότι τουλάχιστον αυτοί που με ξέρουν θα καταλάβουν και αυτοί που δεν με ξέρουν θα με γράψουν στα…φρύδια τους. Απλά τα πράγματα.
Μπάι δε γουέι, χειμώνας μπήκε και αυτή η μουντίλα, το μαύρο του ουρανού, τα πουλιά που πετάνε χαμηλά (αλλά δεν πεθαίνουν τραγουδώντας) πάνω από τα κεραμίδια των παλιών κτιρίων (στα Λαδάδικα ή αλλιώς «Λαλάδικα» όταν το «Βερίκοκο» ζούσε στιγμές δόξας) με τα δορυφορικά τους πιάτα (γιατί τι νόημα έχει να ζεις, αν δεν μπορείς να δεις ειδήσεις στη γλώσσα των Σουαχίλι και μπάλα στο Αλ Τζαζίρα;) να στέκουν αγέρωχα στις ταράτσες εμένα μου αρέσει.

Εξάλλου τι μας έμεινε σ’ αυτή τη ζωή; Λίγα πράγματα. Και το συναίσθημα του να μπορείς να απολαμβάνεις τη στοιχειώδη θέα ενός ολόκληρου τετραγώνου στο κέντρο, χωρίς να σε τυφλώνουν τα ασπρόρουχα της απέναντι νοικοκυράς που μόλις έβαλε μπουγάδα ή να ακούς όλων των ειδών τις «πορδές» από τον φωταγωγό επειδή ο…«από πάνω» ξέχασε να κλείσει το παραθυράκι της τουαλέτας είναι εξαιρετικό.
Μου αρέσει να μεταφέρω εικόνες της πόλης. Και ειδικά αυτής της πόλης που μοιάζει με ένα κράμα τσιμέντου, που περιστοιχίζεται από μια θάλασσα…σκατών η οποία φτάνει μέχρι την Κατερινή (κι ακόμα παραπέρα) καθώς επίσης και από βουνά που ίσα-ίσα μπορείς να διακρίνεις τις κορυφές τους, διότι οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας και οι διαφημιστικές πινακίδες «Πτι-μπερ Παπαδόπουλου» εμποδίζουν έστω και τη νοητή…επιστροφή μας στη φύση.

Να το πάλι! Συνέλαβα τον εαυτό μου να γράφει ρομαντικά! Σαν τα στάτους στο…προσωποβιβλίο (ή Facebook Αγγλιστί) μόλις αλλάζουν οι εποχές. «Ω, έπεσε η πρώτη φθινοπωρινή βροχούλα» γράφει κάποιος, «Ω η πρώτη ζέστη έφτασε, φεύγω για παραλία» γράφει κάποιος άλλος. «Στα παπάρια μας ρε, εμείς που ζούμε; Στη Γουαδελούπη; Δεν το αντιληφθήκαμε;» αναρωτιέμαι εγώ.
Παρεμπιπτόντως, η ιστορία του Facebook έχει πολύ ζουμί (περισσότερο και από την γριά την κότα). Τώρα βέβαια θα μου πείτε «κάτσε ρε φίλε. Εσύ κράζεις καλά – καλά, αλλά όλη μέρα μέσα είσαι» και θα έχετε και δίκιο. Εγώ δεν διαφωνώ 100% με αυτούς που μπαίνουν, διαφωνώ με την…Όλγα Καρακιτσάνογλου που θα βάλει 750.000 φωτογραφίες είτε με την σχέση της γιατί ο Κώστας Κουκλουξκλανίδης «Είναι το μωρουλίνι μου!», είτε για να αναφωνήσουμε όλοι μαζί «ΩΩΩωω, είσαι Θεά» με αποτέλεσμα η μοναδική φωτογραφία που δεν θα ανέβει, είναι την ώρα που χέζει.

Από την άλλη πλευρά ο Γιάννης Κολομπαρίδης, θα κάνει 35.000 τεστάκια, είτε για να διαπιστώσει αν θα έχει τύχη σήμερα, είτε για να μάθει με ποιον σελέμπριτι θα βγει ραντεβού. Ενίοτε μάλιστα θα αρχίσει να μιλάει και στο ίδιο το «Facebook». «Μώρε τι μας λες; Χαζόφείσμπουκ που έχω μόνο 1% τύχη σήμερα» ή «ΑΑΑΑΑΑΑΑ δεν θα βγω από το σπίτι σήμερα». Καταντήσαμε να μιλάμε σε πρόσωπα που δεν υπάρχουν και να καθορίζεται η διάθεση μας από ένα πρόγραμμα που δεν…μας έχει δει ποτέ του, που δεν μας ξέρει. Ώρες – ώρες αισθάνομαι ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος με τέτοιο τρόπο που απλά περιμένει να του πει κάποιος τι να κάνει, για να το κάνει. Έστω κι αν αυτός ο κάποιος απλά δεν υπάρχει. Πως το είχε πει ο Όργουελ στο 1984; «Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι αυτοσκοπός. Το αντικείμενο της εξουσίας είναι η εξουσία» Αυτό.

Ωπ! Τι βλέπω τώρα από το παράθυρο; Μια κυρία προσπαθεί να διασχίσει την θρυλική οδό Τσιμισκή. Από την όψη της, μπορείς να καταλάβεις ότι πρόλαβε την κατοχή, τα Δεκεμβριανά, τον εμφύλιο, την χούντα και την μεταπολίτευση. Κι όμως δεν πάει από το φανάρι. Την είδε «Χουλκ». Κάνει ένα βήμα μπροστά και εκτός από τα αυτοκίνητα, προσπαθεί να αποφύγει ένα «δάσος» από απλωμένες παλάμες όπως επίσης και φράσεις της «γαλλικής» διαλέκτου του στυλ: «Που πας μωρή μαλάκο;» ή «Άντε πάνε πέθανε σκατόγρια». Δεν την πειράζει όμως. Αυτή θα περάσει, γιατί τελικά δεν την νοιάζει να κάνει το σωστό και να πάει από την διάβαση, όπως δεν ενδιαφέρει και τους υπόλοιπους να τις φερθούν κόσμια. Υπάρχουν στιγμές που έχω την εντύπωση πως αν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε αξία, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας θα ζούσαν σε καταφύγια.

Ας είναι! Θα συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αυτή την πόλη με τους ταρίφες που σε πηγαίνουν εκεί που θέλεις έχοντας την εντύπωση πως όλοι είναι τουρίστες ή κατέβηκαν από το βουνό, τις θείτσες που περπατάν με τις ομπρέλες κάτω από τα υπόστεγα και δεν τις νοιάζει αν θα σου βγάλουν το μάτι, με τις άλλες που αφήνουν το κατοικίδιό τους να κάνει την ανάγκη του όπου γουστάρει (πρόσφατα είδα έναν από αυτούς να κατουρά σε διαφημιζόμενη γλάστρα ανθοπωλείου) και αυτούς που τους ενοχλεί ακόμη και ο αέρας που αναπνέουμε.
Για όσους δεν το κατάλαβαν, τις τελευταίες μέρες είμαι ένας από αυτούς. Ήθελα κάπου να τα πω, να κράξω, γιατί τελευταία με ενοχλούν όλα. Και βρήκα το blog μου. Αν ήθελα να αυτοκτονήσω θα χρησιμοποιούσα τον ποδηλατόδρομο!