Tuesday, September 15, 2009

Ο σκύλος…

Στους άγραφους νόμους της ανθρώπινης αλυσίδας, οι δυνατοί τα βάζουν με τους ανίσχυρους. Μέσα σ’ αυτή την αλυσίδα, μάθαμε πως ο «μπάτσος» έχει την εξουσία, ο δικαστής την κρίση, ο δάσκαλος την βέργα. Μάθαμε να βάζουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας σε «καλούπια», γιατί κάποιος μας είπε «πρέπει». Μάθαμε να βαράμε στο ψαχνό, γιατί μια συγνώμη δεν φτάνει. Μάθαμε να πληγώνουμε ανθρώπους, επειδή σώνει και καλά η μαλακισμένη η «φύση» μας είναι τέτοια. Μάθαμε να μην βάζουμε φρένο, σε οτιδήποτε έχει αξία. Σ’ οτιδήποτε θέλουμε να αλλάξουμε και πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε, είπαμε «ωχ αδερφέ, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο». Για όλα αυτά που μας «χάλασαν» φτιάξαμε έτσι τον εαυτό μας, ώστε να δείχνουμε πως ξεπερνούμε την όποια κατάσταση και ας μην την ξεπεράσαμε ποτέ. Κανείς ποτέ δεν φώναξε, «βαρέθηκα τις ηλίθιες μάσκες που φοράτε για να φτιασιδώνετε σώνει και καλά το πρόσωπό σας. Να δείχνετε όμορφοι από έξω, μα τόσο σκάρτοι από μέσα». Μάθαμε να ονομάζουμε μια αυτονόητη πράξη, φιλανθρωπική, να δημιουργούμε ομάδες για να ανήκουμε κάπου, να χτυπάμε αλύπητα για να υποστηρίξουμε το δίκιο μας. Κάναμε μόδα το «αυτό που μπορείς να κάνεις αύριο, κάντο μεθαύριο». Διαλυθήκαμε για να «προστατέψουμε», καταστραφήκαμε για να διπλασιάσουμε. Ξέρω, ξέρω, οι περισσότεροι από εσάς που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές θα ρωτήσετε τον εαυτό σας. «Ποιος εγώ; Τίποτα από όλα αυτά, δεν κάνω. «Εγώ» τα κάνω όλα καλά. «Εγώ» είμαι έτσι, «εγώ» είμαι αλλιώς». Εγώ –για μένα μιλάω αυτή τη στιγμή- βρήκα δυστυχώς αρκετά στοιχεία του εαυτού μου σ’ αυτό το γραπτό και ειλικρινά ντρέπομαι για αυτόν…Αλήθεια, ο Θεός ή οι αλυσιδωτές εκρήξεις του σύμπαντος, ή οι πίθηκοι ή ότι άλλο σκατά μας δημιούργησε νιώθει περήφανος για το αποτέλεσμα; Κάτι τέτοιες ώρες θα ήθελα να είμαι…ΣΚΥΛΟΣ


Άντε γαμηθείτε…