Ο Σκουπιδότοπος και τα αρχι-σκουπίδια

Δεν έχω παράπονο…Το τελευταίο διάστημα η πόλη μου έχει αποκτήσει άλλον…αέρα. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Η μυρωδιά της θάλασσας θυμίζει πλέον άρωμα του Τζόρτζιο Αρμάνι, φτιαγμένο από φρεσκοκομμένα Έντελβαις, ενώ σε κάθε γειτονιά, το μονότονο χρώμα των πολυκατοικιών του 60’, έχει δώσει την θέση του σε πολύχρωμους λοφίσκους από νάιλον σακούλες, στοιβαγμένες σε κάτι πράσινα αντικείμενα που αχνοφαίνονται ώστε να μας θυμίζουν ότι κάποτε ήταν…κάδοι.
Τηλεοπτικές διαφημίσεις του στυλ…«είναι κεφάτη γυρίζει απ’ του Βερόπουλου», θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Γιατί εσύ, τίμιε βιοπαλεστή, ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ, να ξοδέψεις έναν σκασμό λεφτά, για να διαφημίσεις την επιχείρηση σου, την στιγμή που ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης (ο Τζον Λένον ζει!) σου επιτρέπει την δωρεάν διαφήμιση σε όλους τους δρόμους της πόλης;

Εξάλλου, ας μην είμαστε και αχάριστοι! Αυτή τη στιγμή η πόλη επιτελεί απίστευτο έργο στην ζωική τροφική αλυσίδα. Διότι, τα σκουπίδια θρέφουν τα ποντίκια, τα ποντίκια θρέφουν τις γάτες, οι γάτες τους σκύλους, οι σκύλοι χέζουν και έτσι έχουμε την απαραίτητη κοπριά για τα μποστάνια μας. Επιπλέον αυτή η μυρωδιά, της χαλασμένης ντομάτας σε συνδυασμό με το μουχλιασμένο τυρί δεκαπέντε ημερών, όπως και να το κάνεις σου φέρνει υπνηλία και ως γνωστόν ο ύπνος θρέφει τα μωρά (Τα μοσχάρια θρέφονται με ήλιο, οπότε τελευταία πρέπει να είναι χορτάτα και δεν μας απασχολούν).

Σταματήστε λοιπόν την γκρίνια…Κάθε σακούλα που βγαίνει στο δρόμο αυτή τη στιγμή, δίνει ζωή σε εκατοντάδες όντα αυτής της πόλης.
Και μην ακούω χαζά, ότι αυτή η κατάσταση βλάπτει την υγεία μας. Τρίχες! Ανοησίες των οικολόγων (πράσινων, κίτρινων και μπλε), που αδυνατούν να προσαρμοστούν με τη νέα τάξη πραγμάτων και εναρμονιστούν στις επιταγές της νέας εποχής.
Κάποια πράγματα εξάλλου, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα. Για παράδειγμα αν πεις σε έναν δυσκοίλιο συμπατριώτη μας, πρέπει να σταματήσεις να χέζεις για δύο βδομάδες, μέσα σε αυτό το διάστημα, να είστε σίγουροι ότι θα λύσει το χρόνιο πρόβλημά του. Έτσι και με το ζήτημα των σκουπιδιών…Που να καταλάβει ο έρμος ο Έλληνας, ότι καλοκαίρι έρχεται και η ζέστη φέρνει μπόχα;

Την καλύτερη δουλειά πάντως, την έκανε ένας φίλος μου. Μόλις την περασμένη Δευτέρα άνοιξε επιχείρηση με απεντομώσεις. Έτσι όπως έχει πάει το πράγμα, ο ίδιος και ο συνέταιρος του θα πρέπει να θυμίζουν τελευταία τους…Ghostbusters. Θα γίνουν και σλόγκαν: «Κάτω οι αυτοκτονίες, ζήτω οι μυοκτονίες».
Επίσης το έργο που επιτελούν, θα δώσει τίτλους σε Χολιγουντιανές παραγωγές, όπως…«Τα ποντίκια πεθαίνουν τραγουδώντας», «Terminator 3: Ο «εντομοκτόνος», «Αραχνοφοβία τέλος», «Ο Ρατατούις δεν υπάρχει πια, χτύπησε σε παγίδα» κ.α. Εντάξει, εντάξει χαλαρώνω! Τι φταίει ο μαθουσάλας Τζον Λένον, αν εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε την μπόχα. Με τον Γκιουλέκα δηλαδή τι θα άλλαζε; Θα περπατούσαμε στο δρόμο και θα πλέκαμε στεφάνι από τουλίπες;

Ας μην είμαστε εντελώς αφοριστικοί σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πόλη μας. Διότι, υπάρχουν και σκουπίδια, πραγματικά…διαμάντια. Ανεκτίμητης αξίας, που βρωμάνε και ζέχνουν. Και ξέρετε, αυτά τα σκουπίδια, δεν τα πετάς. Θέλεις δεν θέλεις μπαίνουν στο σπίτι σου. Δεν πρόκειται για σκουπίδια που τα πιάνεις, αλλά για σκουπίδια που τα βλέπεις, μπροστά σου. Είναι σκουπίδια που ούτε η Κερατέα δεν μπορεί να σταματήσει την αλματώδη άνοδό τους, γι’ αυτό και εμείς πληρώνουμε τα…«Κερατεάτικα». Ελάτε τώρα, δεν είναι δύσκολο. Δεν γίνεται να μην καταλάβατε ότι αναφέρομαι στο υπέρ-σκουπίδι. Στο σκουπίδι που είναι ανυπέρ-βλητο γιατί αποτελείται μόνο από…βλίτα. Και πιστέψτε με, γι’ αυτό το σκουπίδι, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ούτε ο φίλος μου.

Μιλώ φυσικά για το ένα και μοναδικό τηλέ-σκουπίδι της δεκαετίας (για να μην πω χιλιετιρίδας) με τίτλο…”Real housewifes of Athens”. Για όσους δεν έχει τύχει να την δείτε, η εκπομπή-μαλακία, απαρτίζεται από έξι απλές γυναίκες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, έξι απλές γυναίκες που οι στερήσεις και η απλότητα του χαρακτήρα τους, τις οδήγησε στην ανέχεια. Για έξι απλές γυναίκες που δεν γεννήθηκαν με λούσα, που δεν γεύτηκαν την χαρά της ζωής. Πρόκειται για τις κατατρεγμένες από τον Θεό, Αννίτα Ναθαναήλ, Φώφη Μαστροκώστα, Χριστίνα Παππά, Ιωάννα Σουλιώτη, Τζο Τόγκου και Ορθούλα Παπαδάκου, οι οποίες μας σπαράζουν κάθε βδομάδα την καρδιά, αναλαμβάνοντας τον ρόλο της…Μαίρης Παναγιωταράς. Της εργαζόμενης μητέρας, της καλής νοικοκυράς.

Σ’ αυτή την εκπομπή λοιπόν, η οικονομική κρίση, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το πρόβλημα της ανεργίας, γίνεται ανέκδοτο. Και εδώ που τα λέμε, ποιος θα ασχοληθεί με το ΔΝΤ και την οικονομική υποβάθμιση της οικονομίας, όταν η Αν-Ορθούλα Παπάροβα δεν μπορεί να κάνει Σκούμπα – Ντάιβινγκ; Το γράφω τώρα και ανατριχιάζω. Ποιο πρόβλημα είναι αυτό που μπορεί να επισκιάσει, την πραγματική απόγνωση της Ιωάννας Σουλιώτη σχετικά με το αυτοκίνητο που θα αγοράσει;

Διότι αν δεν το έχεις καταλάβει φίλε τηλεθεατή, η σωστή νοικοκυρά -σύμφωνα πάντα με την εκπομπή-κουράδα-, μένει στο Κολωνάκι, και την ώρα που σφουγγαρίζει με το καλο-λιμαρισμένο νύχι, σκέφτεται…«Δεν πετάγομαι να πάρω ένα BMW 320;» Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει αυτό το πράγμα; Αυτό το αίσθημα μικρών επιθυμιών τις οποίες μπορείς να υλοποιήσεις ανά πάσα στιγμή.

Λοιπόν για να τελειώνουμε με τα αστεία…Η εκπομπή αυτή αποτελεί ΠΡΟΚΛΗΣΗ και καλά θα κάνετε να την σταματήσετε χθες, για να μην σας πάρουν με τις πέτρες. Όσο κι αν προσπαθήστε να μας πείσετε, ότι το πρότυπο της ελληνίδας νοικοκυράς είναι πέντε χαζονεόπλουτες-γκόμενες, φίλες του «τίποτα» και του «μηδέν», κάνετε λάθος. Στην εποχή που όλοι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και παλεύουν να τα φέρουν βόλτα, εσείς προβάλλετε τον πεοθηλασμό και την ματαιοδοξία.

Και θλίβομαι πραγματικά, όχι γιατί τέτοιου είδους εκπομπές μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα νούμερα που συμμετέχουν σ’ αυτές είναι μεγαλύτερα από αυτά της AGB, αλλά γιατί κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δική μας Real πραγματικότητα, είναι εικονική. Θλίβομαι μα την αλήθεια, γιατί υπάρχουν κάποιοι, που τη μια στιγμή βομβαρδίζουν την συνείδησή μας (βλ. Ειδήσεις) και την άλλη στιγμή, την υποτιμούν…

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΗΜΕΡΑ!!! (Κάθε είδους…)

Είσαι πολύ μεγάλος, για να είσαι..ΕΣΥ

Τα κατορθώματά του εντός των αγωνιστικών χώρων μιλούν από μόνα τους. Τον αποκάλεσαν "Νουρέγιεφ", είπαν πως "δεν τον γέννησε μάνα, αλλά μπάλα". Δεν λέω κάτι καινούργιο. Ούτε προσθέτω κάτι περισσότερο στον δεδομένο θαυμασμό μου γι' αυτόν, τονίζοντας ότι ήταν από τα πρώτα ονόματα που ο πατέρας μου με έμαθε να προφέρω έστω και με το σχετικό τραύλισμα, λόγω της μικρής ηλικίας αλλά και του μακρόσυρτου ονόματος. Πολλοί θα μου πείτε ότι δεν "ανακάλυψα την Αμερική" νιώθοντας δέος, όταν του πήρα την πρώτη συνέντευξη (με την ευκαιρία της ανάδειξης του, ως ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών), έστω κι αν για μένα αποτελούσε ένα όνειρο δημοσιογραφικής καριέρας κι ας είχα διαβάσει τόσες και τόσες φορές τις απόψεις του, για την πικρία του που δεν έπαιξε στο εξωτερικό, για την Εθνική κτλ. Ήθελα να τις πει και σε μένα. Να τις ακούσω να μου τις λέει ο ίδιος. Όπως για τους περισσότερους φιλάθλους, έτσι και για μένα, ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ήταν η μεγαλύτερη και βασικότερη αιτία, για να λατρέψω το ποδόσφαιρο. Ήταν ο άνθρωπος που "ζωγράφιζε" μέσα στις γραμμές του γηπέδου σπάνια έργα τέχνης, που ασφαλώς δεν έχουμε ξαναδεί από τότε και πολύ φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε στο μέλλον, άσχετα αν είναι ο πρώτος που τηλεφωνούμε προκειμένου να συγκρίνει άμεσα τον εαυτό του για έναν παίκτη που ξεκινά την καριέρα του και πραγματοποιεί μια-δυο εξαιρετικές εμφανίσεις. Αυτό κάναμε και με τον Καστίγιο, αυτό κάναμε και με το Νίνη, αυτό κάναμε και με τον Φετφατζίδη. Λάθος. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής είναι ένας, και όμοιος του δεν θα ξαναβγεί, όσο κι αν η ανάγκη μας για θέαμα και καλό ποδόσφαιρο, μας αναγκάζει να προσδίδουμε σε άγουρα ταλέντα χαρακτηρισμούς όπως... "Νέος Χατζηπαναγής", "Νέος Πελέ", "Νέος Μαραντόνα" κοκ. Για τους απανταχού Ηρακλειδείς δε, ο "Βάσια" είναι κάτι σαν τον Βούδα για τους Βουδιστές. Λατρεύεται σαν Θεός και μάλλον όχι άδικα, αφού οι παλές γενιές μεγάλωσαν με τα.κατορθώματά του και πανηγύρισαν έναν τίτλο, απέναντι στον Ολυμπιακό. Οι κινήσεις του εξάλλου μέσα στο γήπεδο έδιναν χρώμα, στις ασπρόμαυρες οθόνες που τις αποτύπωναν.

Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν και με βάση τα παραπάνω, η διοίκηση της ΠΑΕ Ηρακλής σ' ότι αφορά το ζήτημα των γηπέδων υπέπεσε σε...γκάφα ολκής. Διότι, δεν μπορείς να έχεις ανοικτά οικονομικά μέτωπα με τις δύο σημαίες της ομάδας σου, τον Χατζηπαναγή και τον Κωφίδη και να ευαγγελίζεσαι την εξυγίανση της εταιρείας. Πρώτα ξεκινάς από αυτούς και μετά πας στους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, άλλο είναι να σου καταλογίζει ευθύνες ο "Βάσια", ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και άλλο ο Μπόσνιακ, ο Τούμα, ο Μπούρμπος. Μερικές φορές, δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Και ας μου επιτρέψουν οι άνθρωποι της ΠΑΕ να σημειώσω, πως ανεξάρτητα από τι συνέβη, το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντίδραση την ίδια μέρα, επιφέρει ένα ακόμη επικοινωνιακό λάθος. Όλοι θα σταθούν στο τι είπε ο Χατζηπαναγής και θα αναζητήσουν απάντηση, αλλά αυτή πρέπει να περιμένουν μέχρι αύριο για να τη μάθουν, σε μια περίοδο που οι φήμες για την αδειοδότηση δίνουν και παίρνουν. Την επόμενη μέρα κύριοι, ήδη αυτοί που επεξεργάζονται τα της αδειοδότησης θα έχουν σκεφτεί, πως για να τα λέει αυτά ο Χατζηπαναγής, τότε κάτι άσχημο συμβαίνει. Εν' ολίγοις τους δίνεται το πάτημα που εσείς οι ίδιοι λέτε πως ψάχνουν αλλά δεν βρίσκουν. Κι όμως...Είναι σαν ο Μαράντονα να κατηγορεί την Μπόκα Τζούνιορς.

Πάμε τώρα όμως και στο άλλο σκέλος της υπόθεσης, που αφορά τον ίδιο Χατζηπαναγή. Ελάχιστες γραμμές πιο πριν εξέφρασα -θέλω να πιστεύω- την τεράστια εκτίμηση που τρέφω για τις αγωνιστικές του επιδόσεις. Ωστόσο, ας μου επιτρέψει να πω, ότι από χθες κάρφωσε ένα μαχαίρι στην ήδη τραυματισμένη πλάτη της ομάδας, που ο ίδιος αναφέρει ότι λατρεύει γιατί υπηρέτησε μόνο αυτή, έστω κι αν έχει τονίσει πολλάκις στο παρελθόν ότι αυτή δεν ήταν ακριβώς η επιθυμία του. Δεν σας κρύβω ότι δυσκολεύτηκα από την πρώτη στιγμή να πιστέψω ότι η ανακοίνωση αυτή, βγήκε ή γράφτηκε από τον ίδιο τον "Βάσια". Ίσως γιατί στο περιεχόμενό της, υπάρχουν τόσες κακίες μαζεμένες αλλά και τόσες ανακρίβειες. Από την στιγμή όμως που φέρει το όνομα του, αυτός και μόνο είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος των όσων γράφονται.

Λέει λοιπόν ο "Νουρέγιεφ" σε ένα σημείο της ανακοίνωσής του ότι..."Πληρώθηκαν κάποια χρήματα από τη διοίκηση του Αντώνη Ρέμου για την προηγούμενη χρονιά και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ σωστή η συνεργασία μας". Λίγο παρακάτω όμως διαβάζουμε ότι..."Πλήρωναν κανονικά έως και το τέλος της περιόδου". Τελικά Βασίλη Χατζηπαναγή, πληρώθηκαν "κάποια" χρήματα, ή πληρώθηκαν όλα; Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις κι εσύ την διαφορά, όταν η λεπτή κόκκινη γραμμή οριοθετείτε πλέον από νούμερα.

Παρακάτω διαβάζουμε με έκπληξη ότι..."Έχω αγανακτήσει κυριολεκτικά, δεν "παίζονται" στις ψευδείς υποσχέσεις και δεν αναφέρω μόνο το δικό μου πρόβλημα, αλλά και πολλών άλλων υπαλλήλων της ομάδας, που εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι επί μήνες, αλλά φοβούνται να μιλήσουν". Αφήνουμε στην άκρη την έκφραση "δεν παίζονται" ασχολίαστη αν και μας βοηθά πολύ το συντακτικό του κειμένου να καταλάβουμε κάποια πράγματα και λίγες γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε."Ενάμισι μήνα έχω να πατήσω στα γραφεία της ΠΑΕ, γιατί δεν παρακαλώ κανέναν, ενώ αγανάκτησε και ο συνεργάτης μου από τα ψέμματα που άκουγε". Αφού λοιπόν Βασίλη Χατζηπαναγή, έχεις να πατήσεις ενάμιση μήνα το πόδι σου στην ΠΑΕ, πως γνωρίζεις ότι οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι και φοβούνται να μιλήσουν;

Η αλήθεια είναι ότι τον Βασίλη Χατζηπαναγή τον έχουν κοροϊδέψει πολλοί και μέσα από την ΠΑΕ Ηρακλής κατά καιρούς, ίσως γιατί δεν σκέφτεται ποτέ άσχημα για κανέναν. Δεν θα τον ακούσεις να βρίζει, ούτε καν να φωνάζει. Πάντα με το χαμογέλο. Δυστυχώς όμως, και αυτή τη φορά τον κορόιδεψαν. Τον κορόιδεψε κυρίως αυτός που συνέταξε την ανακοίνωση με τέτοιον τρόπο, διότι εκμεταλλεύτηκε το πρόβλημα του μεγάλου αυτού ποδοσφαιριστή, για να βγάλει ένα κόμπλεξ, όχι κατά του Γιάννη Τάκη, διότι δεν μας ενδιαφέρει ποιος έχει διαφορές με ποιον, αλλά στον ίδιο τον Ηρακλή. Εν΄ αγνοία του ή όχι δεν μπορώ να το γνωρίζω, αλλά ο Βασίλης Χατζηπαναγής, με αυτή την ανακοίνωση βάζει σε τεράστιο κίνδυνο, την ομάδα της οποίας ο ίδιος λέει πως δεν χάνει παιχνίδι ενώ ταυτόχρονα καλύπτει κι έναν άνανδρο τύπο (δεν με ενδιαφέρει ποιος ειναι αυτός) που η ανωνυμία τον βοηθά να καλύπτει τις ευθύνες που ο ίδιος φοβάται να επωμιστεί. Ντροπή του!

Λυπάμαι, "Βάσια" αλλά από σήμερα θα αναγκαστείς να επωμιστείς ένα βάρος που δεν σου αξίζει, διότι εμπιστεύτηκες ξανά λάθος άνθρωπο. Συγχώρεσε με, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι η φράση."Λυπάμαι αλλά δεν είμαι καθόλου ήσυχος για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της ΠΑΕ όπως προετοιμασία φακέλου κ.λ.π", είναι δική σου. Είσαι πολύ μεγάλος στα μάτια μου, για να αποδεχτώ ότι την έχεις γράψει ΕΣΥ...