ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ…

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Στο κύμα...

Ακόμα κι αν θελήσεις να μοιάσεις σε εχθρό μου
δεν θα σ' απαρνηθεί ποτέ ούτε ένα κύτταρό μου.
Στο κύμα του μυαλού μου θα κολυμπάς για πάντα,
βγάζωντας ήχους τρομερούς, σαν δουλεμένη μπάντα.
Μακάρι μέσα μου να ζεις,
τους άδειους τόπους της καρδιάς μου να γεμίζεις
και τους αγρούς των πόνων μου, για πάντα να θερίζεις!

Στην Π.

Μέσα σ' αυτό το αχνό απ' το φως, κόκκινο του δωματίου μου
η μορφή σου προβάλει, γαλήνια, αγγελική όπως πάντα
να ταράζει τις ευαίσθητες χορδές του είναι μου.
Το περίγραμμα του σώματός σου άθηκτο στο κρεβάτι μου.
Πόσο θα 'θελα να χαθώ στο άπειρο των ματιών σου και αυτό το ξημέρωμα;
Στις ευωδίες που σκορπάει ο έρωτάς σου, στο ρίγος που διαπερνά τα χάδια σου.
Τώρα πια το ξέρω, είσαι το μισό κομμάτι του εαυτού μου!