-Μάνα, βάλε το ξυπνητήρι στις 4;
-Στις 4; Γιατί τόσο πρωί τι έχεις να κάνεις Κυριακάτικα;
-Θα φύγω θα πάω στην Αθήνα, παίζουμε με τον Ιωνικό;
-Πάλι Αθήνα θα πας; Δεν βαρέθηκες να τρέχεις κάθε εβδομάδα και εγώ εδώ να σε περιμένω ανησυχώντας μήπως πάθεις τίποτα; Αν έμενες με τον πατέρα σου, θα τα έκανες αυτά;
-Αυτός μου μάθε για το ποδόσφαιρο και επιτέλους τι μπορεί να μου συμβεί; Την περασμένη εβδομάδα κατέβηκα ΟΑΚΑ και γύρισα σώος και αβλαβής! Και τώρα σταμάτα την γκρίνια γιατί θέλω να την πέσω…
Ψέματα, πριν από τις εκδρομές ποτέ δεν με έπιανε ύπνος! Η υπερένταση, η αγωνία, η ετοιμασία, το ταξίδι δεν με βοηθούσαν. Επιπλέον ήξερα, ότι τα περισσότερα παιδιά, την έβγαζαν στον σύνδεσμο και αδημονούσα να μπω στο κλίμα…
Το ξυπνητήρι χτυπά! Πήγε επιτέλους τέσσερις, βαρέθηκα να κοιτώ το ταβάνι, καλύτερα να είχα βγει έξω και να γύριζα μόνο για να αλλάξω παρά να αντέξω τούτο το μαρτύριο.
Τα ρούχα μου περιμένουν στην καρέκλα. Αθλητικά παπούτσια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί, τζιν παντελόνι (ενίοτε και φόρμες για να είσαι πιο άνετος), μπλουζίτσα στα χρώματα τις ομάδας, παλαιστινιακό στο λαιμό και κασκολάκι στο χέρι. Τέλεια!
Βγαίνω στο δρόμο. Κουστουμαρισμένοι τύποι και σουρωμένες γκόμενες, επηρεασμένοι ακόμα από τα ξύδια που ήπιαν, τραυλίζουν…«Που πάει έτσι αυτό το μαλακισμένο; Εεεεεε εσύ, παλικάρι με την ριγέ μπλουζίτσα; Πέρασαν οι απόκριες ρε πήγαινε να αλλάξεις». Αδιαφορώ παντελώς, η μόστρα για να σε θεωρήσουν οι γυναίκες μεγάλο μάγκα ποτέ δεν με συγκινούσε, γι’ αυτό και δεν θα πλακωθώ με τον λιμοκοντόρο! Στο μυαλό μου έχω ήδη τις εικόνες από το γήπεδο, ενώ στα αυτιά μου ηχεί το τύμπανο.
Στη γωνία με περιμένει ο Χρήστος, ο κολλητός μου από το σχολείο…
-Άντε ρε μαλάκα που είσαι; Πάγωσα…
-Ηρέμησε ρε…δεν έγινε και τίποτα…
Στην διαδρομή για τον σύνδεσμό συζητήσεις αθλητικού περιεχομένου…
-Ρε συ, δεν παίζει ο τάδε και από ότι έγραψαν οι εφημερίδες, ο γελοίος θα βάλει τέρμα τον δίνα…Άμα χάσουμε ξανά να ξέρεις εγώ δεν ξανατραβιέμαι τόσο μακριά. Άντε καμιά Ξάνθη, καμιά Βέροια…
-Ωχχχχχχ σταμάτα ρε συ…Το παν δεν είναι ποιος θα παίξει, το παν είναι η φανέλα και κοίτα σήμερα να φωνάξεις! Α και που σε…Σε περίπτωση ντου τα μάτια σου δεκατέσσερα, μην κάνεις τον παλικαρά. Στον Πειραιά κατεβαίνουμε δεν πάμε για πικ-νικ…
Φτάνουμε στον σύνδεσμο…Τα συνθήματα έχουν αρχίσει ήδη, ενώ τα ξίδια πάνε και έρχονται…
-Κατεβαίνω να πάρω καμιά μπουγάτσα και καμιά ρετσίνα…Θέλει κανείς τίποτα;
-Ναι φέρε κανένα ουζάκι άμα βρεις και κανένα κρασάκι για τον δρόμο.
Δεν πρόκειται για φανατισμό…Είναι για την φάση της ευθυμίας. Στο σύνδεσμο σπαταλάς πολλές ώρες της ημέρας και τους υπόλοιπους τους θεωρείς αδέρφια σου. Και με τα αδέρφια σου, κάνεις και χαβαλέ…
-Γιώργο πάρε το πανί, Κώστα το τύμπανο και υπόλοιποι αρχίστε να πηγαίνετε σιγά-σιγά προς το λεωφορείο γιατί ο οδηγός έχει αρχίσει να βγάζει δόντια…
Μπαίνουμε στο λεωφορείο. Κάποιος απλώνει το πανό στο πίσω παρμπρίζ, ενώ τα συνθήματα δίνουν και παίρνουν. Ξεκινάμε. Μέσα στην πόλη, μερικοί μας κοιτούν σαν να ήρθαμε από άλλο πλανήτη. Γιαγιάδες σταυροκοπιούνται, οπαδοί άλλης ομάδας σου κάνουν κωλοδάχτυλο, ενώ ομοϊδεάτες που προτίμησαν την θαλπωρή του σπιτιού τους για να δουν το παιχνίδι, κορνάρουν στους ρυθμούς γνωστού συνθήματος, έτσι για να σε αποχαιρετήσουν.
Κάποιος πλησιάζει την θέση μου…Ποτέ δεν μου άρεσε η γαλαρία, για μένα το παν είναι η ομάδα. Να δω τις φανέλες, να δω τους παίκτες να παθιάζονται, να πανηγυρίσω το γκολ, να φύγω με τη νίκη.
-Φίλε θέλεις μια τζουρίτσα;
-Όχι ρε Σήφη, έχω πιει πολλά ξύδια και δεν έχω κοιμηθεί όλη τη νύχτα. Χεσ’ το, εξάλλου με ξέρεις δεν γουστάρω τις χημείες. Και εσύ 16 χρονών είσαι, βρες καμιά γκόμενα και παράτα τις μαλακίες. Τις προάλλες έγινε θέμα στο σύνδεσμο αν θα πρέπει να σε διώξουμε ή να σε βοηθήσουμε να το κόψεις. Προτιμήσαμε το δεύτερο, γι’ αυτό εάν θέλεις να τρέχεις με την ομάδα και να είσαι μαζί μας, ρίξε μια μούτζα σ’ όλα αυτά και πάμε να γουστάρουμε κερκίδα.
-Καλά, αλλά να ξέρεις πως περιμένουμε ντου από «γαύρους» που ανεβαίνουν στην Τούμπα. Και στα ντου, αν είσαι νηφάλιος και πιαστείς το ξύλο πονάει, όπως πονάει και αν φας κανένα κοτρόνι στο κεφάλι.
-Αν συμβεί θα το αντιμετωπίσω…
Γέρνω στο παράθυρο, και ακολουθώ την κίτρινη γραμμή στο πλαϊνά του δρόμου που τρέχει μαζί μας. Τα βλέφαρα μου κλείνουν, έχουμε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε και δεν θέλω να είμαι πτώμα. Θέλω να δω το ΜΑΤΣ!
Βλέπω ένα όνειρο…κάποιοι φωνάζουν δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Γιατί τόση φασαρία; Τι σόι όνειρο είναι αυτό; Τι να σημαίνει άραγε;
-Ρε μουνιά, γ…ω τα σπίτια σας…π…ογαυροι…
Τα μάτια μου ανοίγουν με δυσκολία. Κάποιος έχει πέσει πάνω μου και απλώνει το μεσαίο του δάχτυλο στο τζάμι, που μέχρι λίγο πριν είχα γύρει το κεφάλι μου.
Γυρίζω πίσω. Κι άλλοι κάνουν κωλοδάχτυλα…Κι άλλοι φωνάζουν…Όχι δεν είναι όνειρο…Πρέπει να ξυπνήσω…
Κοιτάζω έξω και βλέπω από την απέναντι πλευρά 20 άτομα με ερυθρόλευκες φανέλες, να κάνουν δήθεν πως κατουρούν, αλλά με την άκρη του ματιού τους κοιτούν το λεωφορείο…Ξαφνικά γυρίζουν…Πέστε κάτω μαλάκες…Κάτω- κάτω…
Βάζω το κεφάλι μου σχεδόν ανάμεσα στα πόδια…Ένα δευτερόλεπτο…δύο…τρία…Ένας εκκωφαντικός θόρυβος, σπάει την αναμονή. Κι άλλος. Κι άλλος. Σα να μας γαζώνουν μυδραλιοβόλα από όλες τις πλευρές…Το τζάμι που λίγο πριν κρατούσε το κεφάλι μου, γίνεται θρύψαλα…και ο αέρας με χτυπά στα μούτρα…
-Οδηγέ σταμάτα…Σταμάτα ρε μαλάκα, δεν ακούς;
-Παιδιά το λεοφωρείο, έχω οικογένεια…
-Στ’ αρχίδια μας τα λεοφωρείο…
Το λεωφορείο σταματάει, και κάποιοι κατεβαίνουν…με προσκαλούν…
-Έλα ρε μαλάκα θα τους γαμ…
Κατεβαίνω…αλλά δεν έχω τίποτα στα χέρια μου…Προσπαθώ ακόμη να συνέλθω, ενώ από την απέναντι πλευρά έχει κοκκινίσει ο τόπος. Ξαφνικά μια βουή ακούγεται, θαρρείς και όλοι ήταν συνεννοημένοι να φωνάξουν μαζί…
-Ντουυυυυυυυυυ ντου ρε μουνιά…
Ο ήχος κατά την διάρκεια των επεισοδίων είναι πολύ παράξενος…Ένα υπόκωφο βουιτό που σου κόβει την ανάσα, ενώ δίπλα σου, σκάνε φωτοβολίδες, μπουκάλια μπύρας, κοτρόνια…Το πανηγύρι δεν κρατά παραπάνω από δύο-τρία λεπτά. Αλλά σ’ αυτό το διάστημα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω. Δεν ξέρω γιατί μέχρι προχθές δεν είχε σκοτωθεί κανείς. Ίσως από θαύμα. Ίσως από τύχη.
Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί γίνονται τα επεισόδια; Σίγουρα, δεν είναι μόνο η μαστούρα, σίγουρα δεν είναι το ότι οι δύο «στρατοί» έχουν πρόθεση να σκοτωθούν, αν και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση το αισθάνεσαι, ότι ναι δεν αποκλείεται να συμβεί κι αυτό. Οι περισσότεροι το βλέπουν σαν παιχνίδι. Αν κάποιον από τους απέναντι τον συναντούσες κάπου έξω, σίγουρα θα έπινες ένα ποτό μαζί του και θα γελούσατε, συζητώντας για αθλητικά. Εκείνη την ώρα όμως είναι εχθρός, είναι ο γαύρος, ο βάζελος, ο τάδε, ο δίνα. Και δεν χρειάζεται να σου ποτίσει κάποιος το μυαλό με μαλακίες. Αυτό ή το νιώθεις στον εαυτό σου ή όχι. Η νίκη είναι το λάφυρο, η επιβράβευση και η υπερηφάνεια το σύνθημα. Εάν τους «τρέξεις» έχει καλώς, εάν όχι αναζητούνται οι αιτίες της ήττας. Γελοιότητες, που εκείνη την ώρα δεν τις σκέφτεσαι…όχι γιατί είσαι πιωμένος…Και ο πιωμένος έχει συνείδηση. Δεν ξέρω γιατί. Όσο και αν μίλησα με τον εαυτό μου δεν βρήκα απάντηση. Αναρωτήθηκα όμως: Αλήθεια πόσα πράγματα κάνουμε στην ζωή μας που δεν έχουν νόημα;
Μπαίνουμε ξανά στο λεωφορείο…
-Ουάου, τι φάση ήταν αυτή; Λέει κάποιος σχεδόν λαχανιασμένος…
-Μαλακίες…του λέω…
-Ναι βέβαια, μαλακίες γιατί «κότεψες»…δεν σε είδα νομίζεις που καθόσουν πίσω-πίσω μην τυχόν και σου ρθει καμιά…
Τον πιάνω από το πέτο και τον τραβώ μπροστά στα μούτρα μου, έτσι για να με ακούσει…
-Ναι ρε μαλάκα…«κότεψα» γιατί δεν σκοπεύω να πεθάνω χωρίς λόγο κατάλαβες; Γιατί δεν σκοπεύω να πεθάνω και τη μάνα μου πριν την ώρα της και γιατί δεν θέλω να κάτσω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι από τα 20 μου και όταν θα με ρωτήσουν γιατί το παθα να τους πω απλά πως ήμουν μαλάκας…
Τραβήχτηκε και σώπασε…γύρισε προς τα πίσω και άρχισε πάλι να φωνάζει…
-Καλή φάση…
Τα λεωφορεία των «εχθρών» συνεχίζουν την άνοδο τους.
-Παιδιά οι γαύροι είναι πολλοί και κατεβαίνουν και οι οπαδοί άλλης ομάδας, για το ματς με την Προοδευτική. Έχετε κανένα τηλέφωνο να τους ειδοποιήσουμε;
-Έχω εγώ…Έλα Γιώργο, προσέξτε μην κάνετε καμία μαλακία και κατεβείτε, από τα λεωφορεία. Τούτοι εδώ είναι αδίστακτοί. Γράψτε τους και συνεχίστε…
Η προειδοποίηση δεν εισακούστηκε και σε λίγο τα νέα από το «μέτωπο», ήρθαν και ήταν άσχημα…
-Οι τάδε έφαγαν πολύ ξύλο…Μακελειό έγινε…Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο μεγάλο…
Φτάσαμε στο Σχηματάρι, όταν εμφανίστηκε η πρώτη κλούβα για έλεγχο…
-Καλώς την «Βουλγαρία»…είπε κάποιος και τα αίματα ξανάναψαν.
-Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι και τα σχετικά…
Ο έλεγχος συνεχίστηκε και ξεκινήσαμε για Νίκαια. Έξω από το γήπεδο, νέος έλεγχος…Και επιτέλους…Ο αγωνιστικός χώρος, οι παίκτες κάνουν ζέσταμα και εμείς μπορούμε να φωνάξουμε για την ομάδα μας. Με πλησιάζει ξανά ο Σήφης…
-Ρε συ, δες λίγο το κεφάλι μου…Με φαγουρίζει και δεν ξέρω γιατί…
Τον ψάχνω, είναι γεμάτο γυαλιά…Μαλάκα μην κουνηθείς…Είσαι τόσο ηλίθιος που θα μπορούσες να πάθεις ζημιά…
Το ματς τελειώνει 1-1…Στο δρόμο για τα λεωφορεία τραγουδάμε μαλακίες και γελάμε…Ένας αστυνομικός με κλωτσάει…
-Σταμάτα της μαλακίες και μπες στη σειρά…
Μπαίνουμε στα λεωφορεία αλλά δεν φεύγουμε. Περιμένουμε και τους οπαδούς της άλλης ομάδας που παίζει σε διπλανή περιοχή. Αυτή τη φορά θα πάμε όλοι μαζι… Το λεωφορείο τους έρχεται…Είναι και αυτό σπασμένο. Είναι και αυτοί κουρασμένοι, κι έχουμε και επιστροφή.
Στην επιστροφή τυλιγόμαστε με το πανί, γιατί χωρίς παράθυρα το κρύο σου κόβει την ανάσα…Επιστρέφουμε…
-Παιδιά, ραντεβού την άλλη εβδομάδα…
Γυρίζω σπίτι, με βλέπει η μάνα μου και σκάει ένα χαμόγελο. Γύρισα σώος.
-Να σου ετοιμάσω κάτι να φας;
-Όχι μάνα, δεν έχω όρεξη…πάω να την πέσω είμαι πτώμα…
Το κεφάλι μου βυθίζεται στο μαξιλάρι και εγώ στις σκέψεις μου…
-Τέλος, λέω από μέσα μου. Όσο και αν ψάχνω δεν υπάρχει νόημα. Αδυνατώ να βρω απαντήσεις. Είμαι μόλις 20, αγαπώ την ζωή. Θέλω να μάθω κι άλλα, να κάνω πολλά πράγματα. Θέλω να βρω μια γκόμενα, να κάνω έρωτα μαζί της, να βγω με φίλους, να πάω σινεμά, να γυρίσω τον κόσμο…Και μα την αλήθεια, αν κάποιος με σκότωνε στη «μάχη» για πιο λόγο θα είχα προσφέρει τη ζωή μου; Τι θα κέρδιζε από αυτό, ο κόσμος, η ομάδα ή ακόμα και ο αντίπαλος. Θα άξιζε τον κόπο; Και βέβαια κανένας άνδρας με γραβάτες και κουστούμι δεν θα με οδηγούσε στο θάνατο. Μόνος μου θα πήγαινα. Εγώ και η παιδική μου βλακεία…
ΥΓ: Αυτά για όσους δεν έχουν δει απλώς το Φούτμπαλ Φάκτορι…
