Thursday, April 21, 2011

Αυτή η «ισονομία», μου προκαλεί ανατριχίλα


Τελικά σ’ αυτή την χώρα, για να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο ή λαμόγιο πρέπει να είσαι ή μέγιστος παπάρας. Αν δηλαδή ξεκινήσεις με το σταυρό στο χέρι και δεν μπλεχτείς σε κάνα δυο σκάνδαλα, αν δεν έχεις «ψευδώνυμο» ή δεν ακολουθήσεις τας υποδείξεις των ανωτέρων, πάει…σε έφαγε η μαρμάγκα.

Συγχωρήστε με για την απότομη είσοδο και τις παραπάνω εκφράσεις, αλλά από την ώρα που η περίφημη Πρωτοβάθμια Επιτροπή Αδειοδότησης, ανακοίνωσε την απόφαση να μην δώσει (και φέτος) πιστοποιητικό συμμετοχής στον Ηρακλή προσπαθώ κι εγώ να περιορίσω το θύμο μου, να δω το θέμα ψύχραιμα όπως απαιτούν οι περιστάσεις και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Να πιάσω το νήμα της υπόθεσης από την αρχή βρε αδερφέ και να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Ομολογώ ωστόσο ότι μέχρι τώρα, η προσπάθειά μου αποτελεί μάταιος κόπος. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, το να προσπαθείς να βρεις την άκρη σε θέματα που άπτονται του ποδοσφαίρου, είναι σαν να ψάχνεις ακάρεα σε στρώμα…

Οφείλω πάντως, να παραδεχτώ ένα πράγμα. Ότι δάκρυσα κι εγώ στο άκουσμα της είδησης (άραγε αποτελεί τέτοια;) ότι η ΕΠΟ εφάρμοσε το νόμο και έβαλε «στοπ» στη συμμετοχή του Ηρακλή στο επόμενο πρωτάθλημα. Τέτοια ισονομία, τέτοια αποφασιστικότητα, σπάνια συναντάς στις μέρες μας. Ανατρίχιασα μα την αλήθεια, όταν έμαθα ότι οι γνήσιοι υπερασπιστές του νόμου, αποφάσισαν να δείξουν την πυγμή που προσπαθούν και θέλουν να μας πείσουν ότι διαθέτουν, ρίχνοντας όλο το ανάθεμα στο «κακό σπυρί» που αποτελεί γι’ αυτούς ο Ηρακλής. Τι κι αν το όνομά του δεν αναμείχθηκε σε κανένα από τα 29 ύποπτα παιχνίδια, τι κι αν δεν αναμείχθηκε ποτέ στο περίφημο κασσέτα-gate; Αυτά τα σκάνδαλα μοιάζουν με…λούνα παρκ και έρχονται σε δεύτερη μοίρα, όταν υπάρχουν ομάδες που δεν τηρούν τις προϋποθέσεις ώστε να συμμετάσχουν στο πρωτάθλημά. Ναι σ’ αυτό το πρωτάθλημα στο οποίο ο κίνδυνος απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής κοστίζει 100.000 ευρώ και μια αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών.

Είναι «αστεία» μα την αλήθεια, αυτή η ιστορία της αδειοδότησης διότι στη συνείδησή μου αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να καλυφθεί η ανικανότητα λήψεως σοβαρών αποφάσεων για τα πραγματικά σκάνδαλα που μαστίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν συμφωνείται, ότι αυτή η φαινομενική πυγμή που δείχνει τώρα η ΕΠΟ δίνει το πάτημα στους ανθρώπους της, ώστε να βγουν και να πουν: «Ορίστε κύριοι, εμείς εδώ τηρούμε τους νόμους κατά γράμμα και όποιος δεν αξίζει να παίζει στο πρωτάθλημα, δεν θα παίζει…Στο διάολο το γήπεδο, η μπάλα, η βαθμολογία και τα συναφή…Εδώ, τα χαρτιά τα λένε όλα και δεν είναι ταρώ». Υπάρχει καλύτερο προκάλυμμα;

Αφού λοιπόν δεν κατάφεραν να…ξεκάνουν τον Ηρακλή το 1980, όταν αποφάσισαν για πρώτη και μοναδική φορά μέχρι σήμερα να υποβιβάσουν ομάδα με την αιτιολογία της δωροδοκίας, αφού δεν τους βγήκε πέρσι λόγω των κινητοποιήσεων, αφού δεν κατάφεραν να τον λυγίσουν ποτέ μέσα στο γήπεδο, αφού δεν κατάφεραν ποτέ να τον φιμώσουν και να τον στείλουν στη γωνία του, αποφάσισαν να εφαρμόσουν (και πάλι) τα μεγάλα μέσα, υποβιβάζοντας για πρώτη φορά ομάδα (τι σύμπτωση…) μέσω της αδειοδότησης. Βλέπετε με τον τρόπο αυτό, μπορούν να επικαλεστούν το γράμμα του νόμου και της δικαιοσύνης, συνεπικουρούμενοι από μπόλικους «ρουφιάνους» του συστήματος οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο του Αρτέμη Μάτσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, χωρίς βέβαια να σκέφτονται ότι αύριο-μεθαύριο μπορεί οι ίδιοι να θεωρηθούν «κακό σπυρί» για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Επειδή όμως ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, επειδή ΚΑΙ πέρσι αποκαλύφθηκαν ουκ ολίγες ανομίες στη συγκεκριμένη διαδικασία και αφού οι ίδιοι προτιμούν να κινούνται στο σκοτάδι, μπορώ και εγώ άφοβα να κάνω τις εικασίες μου. Δεν το βουλώνω και δεν δέχομαι τις εξηγήσεις σας. Πρώτα θα με πείσετε για την ορθότητα και τη διαφάνεια της διαδικασίας και έπειτα θα δεχτώ την απόφασή σας.

Διότι δυστυχώς για εσάς, με το φτωχό μου το μυαλό, θεωρώ ότι ο Ηρακλής «επιλέχθηκε» ως η πιο ευάλωτη ομάδα του πρωταθλήματος με μεγαλομέτοχο που πετά αετό και παράγοντες άπειρους. Θεωρώ ότι ο Ηρακλής «επιλέχθηκε» να πληρώσει το «μάρμαρο», με βάση τα χρέη που του φόρτωσαν παλιοί παράγοντες που εσείς οι ίδιοι δεν φροντίσατε να ελέγξετε προτού εισέλθουν στο ποδόσφαιρο, ποντάροντας παράλληλα και στην κούραση του κόσμου που όλα αυτά τα χρόνια δεν σας έκανε το χατίρι να γονατίσει. Θεωρώ ότι ο Ηρακλής «επιλέχθηκε» ως η ομάδα που περνά την διαδικασία για δεύτερη φορά, γεγονός που ενδεχομένως να στρέψει ξεκάθαρα την κοινή γνώμη εναντίον του. Θεωρώ ότι ο Ηρακλής «επιλέχθηκε» ως η ομάδα που θα αποτελέσει και πάλι τον αποδιοπομπαίο τράγο. Αποδείξτε μου, ότι κάνω λάθος, ότι είμαι ρόμπα ξεκούμπωτη…Βγάλτε τους φακέλους στο φως να δούμε ποιοι είναι σωστοί και ποιοι όχι, αποδείξτε ότι οι «ψίθυροι» δεν έχουν βάση και εγώ θα βγω στους δρόμους να φωνάξω «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ».

Ομολογώ πάντως, ότι οι θεωρίες συνωμοσίας δεν μου άρεσαν ποτέ. Πολύ δε περισσότερο, δεν θα καταλογίσω ευθύνες στις υπόλοιπες ομάδες για τον τρόπο που εξασφάλισαν το πιστοποιητικό συμμετοχής. Και συμφωνώ ότι είναι προτιμότερο να κοιτάς πρώτα τα του οίκου σου και έπειτα να πας στον γείτονα…Γι’ αυτό θα καταλογίσω ευθέως ευθύνες στην νυν διοίκηση της ΠΑΕ. Δεν στέκομαι στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα μέλη της ώστε να συμπληρώσουν το φάκελο, ούτε στις τρικλοποδιές που ενδεχομένως τους έβαλαν άλλοι, ούτε και στα υπέρογκα χρέη που παρέλαβαν από την προηγούμενη…κυβέρνηση. Από την στιγμή που υποσχέθηκαν στο κόσμο, ότι το θέμα αυτό θα λυθεί νωρίς και χωρίς περιπέτειες έπρεπε να είναι 100% εντάξει.

Έπρεπε οι ίδιοι να φροντίσουν το θέμα τόσο προσεκτικά, ώστε να μην μπορεί να τους «τρυπήσει» κανείς και από πουθενά. Γνώριζαν ότι ο σύλλογος θα δεχτεί πόλεμο από παντού (ακόμα και από τον κουμπάρο του μεγαλομετόχου), γνώριζαν ότι είχαν ένα χρόνο μπροστά τους και απόλαυσαν την καθολική στήριξη του κόσμου. Τώρα θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι είναι και οι ίδιοι εκτεθειμένοι και πως άλλη υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα δεν πρέπει να υπάρξει…

Όσο για σένα Αντώνη Ρέμο; Κουβαλάς πλέον εξ’ ολοκλήρου τον τίτλο του καταστροφέα ενός συλλόγου με περισσότερα από 100 χρόνια ιστορίας. Όσες συνεντεύξεις κι αν δώσεις, ώστε να μας πείσεις για το αντίθετο, τα έργα και οι ημέρες σου στην Μίκρα, αρκούν για να σε καταδικάσουν στην συνείδηση όλων των οπαδών και των φιλάθλων του Ηρακλή. Είναι φανερό πλέον, ότι αδιαφορείς για οτιδήποτε συμβαίνει στην αγαπημένη σου –όπως έχεις πει στο παρελθόν- ομάδα, αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει η στιγμή που θα αναλάβεις τις ευθύνες που βαραίνουν τόσο εσένα όσο και τον συνεργάτη σου Δήμο Πολύκαρπο. Να είσαι σίγουρος ότι οι δηλώσεις μετάνοιας που αφορούν την ενασχόλησή σου με το ποδόσφαιρο, δεν πείθουν πλέον κανέναν, πέραν αυτών που θέλουν να σε πιστέψουν…Τα χρέη του Ηρακλή, έχουν όνομα και το δικό σου, είναι γραμμένο με κεφαλαία…

Wednesday, March 30, 2011

Ο Σκουπιδότοπος και τα αρχι-σκουπίδια


Δεν έχω παράπονο…Το τελευταίο διάστημα η πόλη μου έχει αποκτήσει άλλον…αέρα. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Η μυρωδιά της θάλασσας θυμίζει πλέον άρωμα του Τζόρτζιο Αρμάνι, φτιαγμένο από φρεσκοκομμένα Έντελβαις, ενώ σε κάθε γειτονιά, το μονότονο χρώμα των πολυκατοικιών του 60’, έχει δώσει την θέση του σε πολύχρωμους λοφίσκους από νάιλον σακούλες, στοιβαγμένες σε κάτι πράσινα αντικείμενα που αχνοφαίνονται ώστε να μας θυμίζουν ότι κάποτε ήταν…κάδοι.
Τηλεοπτικές διαφημίσεις του στυλ…«είναι κεφάτη γυρίζει απ’ του Βερόπουλου», θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Γιατί εσύ, τίμιε βιοπαλεστή, ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ, να ξοδέψεις έναν σκασμό λεφτά, για να διαφημίσεις την επιχείρηση σου, την στιγμή που ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης (ο Τζον Λένον ζει!) σου επιτρέπει την δωρεάν διαφήμιση σε όλους τους δρόμους της πόλης;

Εξάλλου, ας μην είμαστε και αχάριστοι! Αυτή τη στιγμή η πόλη επιτελεί απίστευτο έργο στην ζωική τροφική αλυσίδα. Διότι, τα σκουπίδια θρέφουν τα ποντίκια, τα ποντίκια θρέφουν τις γάτες, οι γάτες τους σκύλους, οι σκύλοι χέζουν και έτσι έχουμε την απαραίτητη κοπριά για τα μποστάνια μας. Επιπλέον αυτή η μυρωδιά, της χαλασμένης ντομάτας σε συνδυασμό με το μουχλιασμένο τυρί δεκαπέντε ημερών, όπως και να το κάνεις σου φέρνει υπνηλία και ως γνωστόν ο ύπνος θρέφει τα μωρά (Τα μοσχάρια θρέφονται με ήλιο, οπότε τελευταία πρέπει να είναι χορτάτα και δεν μας απασχολούν).

Σταματήστε λοιπόν την γκρίνια…Κάθε σακούλα που βγαίνει στο δρόμο αυτή τη στιγμή, δίνει ζωή σε εκατοντάδες όντα αυτής της πόλης.
Και μην ακούω χαζά, ότι αυτή η κατάσταση βλάπτει την υγεία μας. Τρίχες! Ανοησίες των οικολόγων (πράσινων, κίτρινων και μπλε), που αδυνατούν να προσαρμοστούν με τη νέα τάξη πραγμάτων και εναρμονιστούν στις επιταγές της νέας εποχής.
Κάποια πράγματα εξάλλου, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα. Για παράδειγμα αν πεις σε έναν δυσκοίλιο συμπατριώτη μας, πρέπει να σταματήσεις να χέζεις για δύο βδομάδες, μέσα σε αυτό το διάστημα, να είστε σίγουροι ότι θα λύσει το χρόνιο πρόβλημά του. Έτσι και με το ζήτημα των σκουπιδιών…Που να καταλάβει ο έρμος ο Έλληνας, ότι καλοκαίρι έρχεται και η ζέστη φέρνει μπόχα;

Την καλύτερη δουλειά πάντως, την έκανε ένας φίλος μου. Μόλις την περασμένη Δευτέρα άνοιξε επιχείρηση με απεντομώσεις. Έτσι όπως έχει πάει το πράγμα, ο ίδιος και ο συνέταιρος του θα πρέπει να θυμίζουν τελευταία τους…Ghostbusters. Θα γίνουν και σλόγκαν: «Κάτω οι αυτοκτονίες, ζήτω οι μυοκτονίες».
Επίσης το έργο που επιτελούν, θα δώσει τίτλους σε Χολιγουντιανές παραγωγές, όπως…«Τα ποντίκια πεθαίνουν τραγουδώντας», «Terminator 3: Ο «εντομοκτόνος», «Αραχνοφοβία τέλος», «Ο Ρατατούις δεν υπάρχει πια, χτύπησε σε παγίδα» κ.α. Εντάξει, εντάξει χαλαρώνω! Τι φταίει ο μαθουσάλας Τζον Λένον, αν εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε την μπόχα. Με τον Γκιουλέκα δηλαδή τι θα άλλαζε; Θα περπατούσαμε στο δρόμο και θα πλέκαμε στεφάνι από τουλίπες;

Ας μην είμαστε εντελώς αφοριστικοί σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πόλη μας. Διότι, υπάρχουν και σκουπίδια, πραγματικά…διαμάντια. Ανεκτίμητης αξίας, που βρωμάνε και ζέχνουν. Και ξέρετε, αυτά τα σκουπίδια, δεν τα πετάς. Θέλεις δεν θέλεις μπαίνουν στο σπίτι σου. Δεν πρόκειται για σκουπίδια που τα πιάνεις, αλλά για σκουπίδια που τα βλέπεις, μπροστά σου. Είναι σκουπίδια που ούτε η Κερατέα δεν μπορεί να σταματήσει την αλματώδη άνοδό τους, γι’ αυτό και εμείς πληρώνουμε τα…«Κερατεάτικα». Ελάτε τώρα, δεν είναι δύσκολο. Δεν γίνεται να μην καταλάβατε ότι αναφέρομαι στο υπέρ-σκουπίδι. Στο σκουπίδι που είναι ανυπέρ-βλητο γιατί αποτελείται μόνο από…βλίτα. Και πιστέψτε με, γι’ αυτό το σκουπίδι, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ούτε ο φίλος μου.

Μιλώ φυσικά για το ένα και μοναδικό τηλέ-σκουπίδι της δεκαετίας (για να μην πω χιλιετιρίδας) με τίτλο…”Real housewifes of Athens”. Για όσους δεν έχει τύχει να την δείτε, η εκπομπή-μαλακία, απαρτίζεται από έξι απλές γυναίκες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, έξι απλές γυναίκες που οι στερήσεις και η απλότητα του χαρακτήρα τους, τις οδήγησε στην ανέχεια. Για έξι απλές γυναίκες που δεν γεννήθηκαν με λούσα, που δεν γεύτηκαν την χαρά της ζωής. Πρόκειται για τις κατατρεγμένες από τον Θεό, Αννίτα Ναθαναήλ, Φώφη Μαστροκώστα, Χριστίνα Παππά, Ιωάννα Σουλιώτη, Τζο Τόγκου και Ορθούλα Παπαδάκου, οι οποίες μας σπαράζουν κάθε βδομάδα την καρδιά, αναλαμβάνοντας τον ρόλο της…Μαίρης Παναγιωταράς. Της εργαζόμενης μητέρας, της καλής νοικοκυράς.

Σ’ αυτή την εκπομπή λοιπόν, η οικονομική κρίση, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το πρόβλημα της ανεργίας, γίνεται ανέκδοτο. Και εδώ που τα λέμε, ποιος θα ασχοληθεί με το ΔΝΤ και την οικονομική υποβάθμιση της οικονομίας, όταν η Αν-Ορθούλα Παπάροβα δεν μπορεί να κάνει Σκούμπα – Ντάιβινγκ; Το γράφω τώρα και ανατριχιάζω. Ποιο πρόβλημα είναι αυτό που μπορεί να επισκιάσει, την πραγματική απόγνωση της Ιωάννας Σουλιώτη σχετικά με το αυτοκίνητο που θα αγοράσει;

Διότι αν δεν το έχεις καταλάβει φίλε τηλεθεατή, η σωστή νοικοκυρά -σύμφωνα πάντα με την εκπομπή-κουράδα-, μένει στο Κολωνάκι, και την ώρα που σφουγγαρίζει με το καλο-λιμαρισμένο νύχι, σκέφτεται…«Δεν πετάγομαι να πάρω ένα BMW 320;» Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει αυτό το πράγμα; Αυτό το αίσθημα μικρών επιθυμιών τις οποίες μπορείς να υλοποιήσεις ανά πάσα στιγμή.

Λοιπόν για να τελειώνουμε με τα αστεία…Η εκπομπή αυτή αποτελεί ΠΡΟΚΛΗΣΗ και καλά θα κάνετε να την σταματήσετε χθες, για να μην σας πάρουν με τις πέτρες. Όσο κι αν προσπαθήστε να μας πείσετε, ότι το πρότυπο της ελληνίδας νοικοκυράς είναι πέντε χαζονεόπλουτες-γκόμενες, φίλες του «τίποτα» και του «μηδέν», κάνετε λάθος. Στην εποχή που όλοι κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και παλεύουν να τα φέρουν βόλτα, εσείς προβάλλετε τον πεοθηλασμό και την ματαιοδοξία.

Και θλίβομαι πραγματικά, όχι γιατί τέτοιου είδους εκπομπές μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα νούμερα που συμμετέχουν σ’ αυτές είναι μεγαλύτερα από αυτά της AGB, αλλά γιατί κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δική μας Real πραγματικότητα, είναι εικονική. Θλίβομαι μα την αλήθεια, γιατί υπάρχουν κάποιοι, που τη μια στιγμή βομβαρδίζουν την συνείδησή μας (βλ. Ειδήσεις) και την άλλη στιγμή, την υποτιμούν…

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΗΜΕΡΑ!!! (Κάθε είδους…)

Tuesday, March 22, 2011

Είσαι πολύ μεγάλος, για να είσαι..ΕΣΥ

Τα κατορθώματά του εντός των αγωνιστικών χώρων μιλούν από μόνα τους. Τον αποκάλεσαν "Νουρέγιεφ", είπαν πως "δεν τον γέννησε μάνα, αλλά μπάλα". Δεν λέω κάτι καινούργιο. Ούτε προσθέτω κάτι περισσότερο στον δεδομένο θαυμασμό μου γι' αυτόν, τονίζοντας ότι ήταν από τα πρώτα ονόματα που ο πατέρας μου με έμαθε να προφέρω έστω και με το σχετικό τραύλισμα, λόγω της μικρής ηλικίας αλλά και του μακρόσυρτου ονόματος. Πολλοί θα μου πείτε ότι δεν "ανακάλυψα την Αμερική" νιώθοντας δέος, όταν του πήρα την πρώτη συνέντευξη (με την ευκαιρία της ανάδειξης του, ως ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών), έστω κι αν για μένα αποτελούσε ένα όνειρο δημοσιογραφικής καριέρας κι ας είχα διαβάσει τόσες και τόσες φορές τις απόψεις του, για την πικρία του που δεν έπαιξε στο εξωτερικό, για την Εθνική κτλ. Ήθελα να τις πει και σε μένα. Να τις ακούσω να μου τις λέει ο ίδιος. Όπως για τους περισσότερους φιλάθλους, έτσι και για μένα, ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ήταν η μεγαλύτερη και βασικότερη αιτία, για να λατρέψω το ποδόσφαιρο. Ήταν ο άνθρωπος που "ζωγράφιζε" μέσα στις γραμμές του γηπέδου σπάνια έργα τέχνης, που ασφαλώς δεν έχουμε ξαναδεί από τότε και πολύ φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε στο μέλλον, άσχετα αν είναι ο πρώτος που τηλεφωνούμε προκειμένου να συγκρίνει άμεσα τον εαυτό του για έναν παίκτη που ξεκινά την καριέρα του και πραγματοποιεί μια-δυο εξαιρετικές εμφανίσεις. Αυτό κάναμε και με τον Καστίγιο, αυτό κάναμε και με το Νίνη, αυτό κάναμε και με τον Φετφατζίδη. Λάθος. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής είναι ένας, και όμοιος του δεν θα ξαναβγεί, όσο κι αν η ανάγκη μας για θέαμα και καλό ποδόσφαιρο, μας αναγκάζει να προσδίδουμε σε άγουρα ταλέντα χαρακτηρισμούς όπως... "Νέος Χατζηπαναγής", "Νέος Πελέ", "Νέος Μαραντόνα" κοκ. Για τους απανταχού Ηρακλειδείς δε, ο "Βάσια" είναι κάτι σαν τον Βούδα για τους Βουδιστές. Λατρεύεται σαν Θεός και μάλλον όχι άδικα, αφού οι παλές γενιές μεγάλωσαν με τα.κατορθώματά του και πανηγύρισαν έναν τίτλο, απέναντι στον Ολυμπιακό. Οι κινήσεις του εξάλλου μέσα στο γήπεδο έδιναν χρώμα, στις ασπρόμαυρες οθόνες που τις αποτύπωναν.

Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν και με βάση τα παραπάνω, η διοίκηση της ΠΑΕ Ηρακλής σ' ότι αφορά το ζήτημα των γηπέδων υπέπεσε σε...γκάφα ολκής. Διότι, δεν μπορείς να έχεις ανοικτά οικονομικά μέτωπα με τις δύο σημαίες της ομάδας σου, τον Χατζηπαναγή και τον Κωφίδη και να ευαγγελίζεσαι την εξυγίανση της εταιρείας. Πρώτα ξεκινάς από αυτούς και μετά πας στους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, άλλο είναι να σου καταλογίζει ευθύνες ο "Βάσια", ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και άλλο ο Μπόσνιακ, ο Τούμα, ο Μπούρμπος. Μερικές φορές, δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Και ας μου επιτρέψουν οι άνθρωποι της ΠΑΕ να σημειώσω, πως ανεξάρτητα από τι συνέβη, το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντίδραση την ίδια μέρα, επιφέρει ένα ακόμη επικοινωνιακό λάθος. Όλοι θα σταθούν στο τι είπε ο Χατζηπαναγής και θα αναζητήσουν απάντηση, αλλά αυτή πρέπει να περιμένουν μέχρι αύριο για να τη μάθουν, σε μια περίοδο που οι φήμες για την αδειοδότηση δίνουν και παίρνουν. Την επόμενη μέρα κύριοι, ήδη αυτοί που επεξεργάζονται τα της αδειοδότησης θα έχουν σκεφτεί, πως για να τα λέει αυτά ο Χατζηπαναγής, τότε κάτι άσχημο συμβαίνει. Εν' ολίγοις τους δίνεται το πάτημα που εσείς οι ίδιοι λέτε πως ψάχνουν αλλά δεν βρίσκουν. Κι όμως...Είναι σαν ο Μαράντονα να κατηγορεί την Μπόκα Τζούνιορς.

Πάμε τώρα όμως και στο άλλο σκέλος της υπόθεσης, που αφορά τον ίδιο Χατζηπαναγή. Ελάχιστες γραμμές πιο πριν εξέφρασα -θέλω να πιστεύω- την τεράστια εκτίμηση που τρέφω για τις αγωνιστικές του επιδόσεις. Ωστόσο, ας μου επιτρέψει να πω, ότι από χθες κάρφωσε ένα μαχαίρι στην ήδη τραυματισμένη πλάτη της ομάδας, που ο ίδιος αναφέρει ότι λατρεύει γιατί υπηρέτησε μόνο αυτή, έστω κι αν έχει τονίσει πολλάκις στο παρελθόν ότι αυτή δεν ήταν ακριβώς η επιθυμία του. Δεν σας κρύβω ότι δυσκολεύτηκα από την πρώτη στιγμή να πιστέψω ότι η ανακοίνωση αυτή, βγήκε ή γράφτηκε από τον ίδιο τον "Βάσια". Ίσως γιατί στο περιεχόμενό της, υπάρχουν τόσες κακίες μαζεμένες αλλά και τόσες ανακρίβειες. Από την στιγμή όμως που φέρει το όνομα του, αυτός και μόνο είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος των όσων γράφονται.

Λέει λοιπόν ο "Νουρέγιεφ" σε ένα σημείο της ανακοίνωσής του ότι..."Πληρώθηκαν κάποια χρήματα από τη διοίκηση του Αντώνη Ρέμου για την προηγούμενη χρονιά και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ σωστή η συνεργασία μας". Λίγο παρακάτω όμως διαβάζουμε ότι..."Πλήρωναν κανονικά έως και το τέλος της περιόδου". Τελικά Βασίλη Χατζηπαναγή, πληρώθηκαν "κάποια" χρήματα, ή πληρώθηκαν όλα; Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις κι εσύ την διαφορά, όταν η λεπτή κόκκινη γραμμή οριοθετείτε πλέον από νούμερα.

Παρακάτω διαβάζουμε με έκπληξη ότι..."Έχω αγανακτήσει κυριολεκτικά, δεν "παίζονται" στις ψευδείς υποσχέσεις και δεν αναφέρω μόνο το δικό μου πρόβλημα, αλλά και πολλών άλλων υπαλλήλων της ομάδας, που εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι επί μήνες, αλλά φοβούνται να μιλήσουν". Αφήνουμε στην άκρη την έκφραση "δεν παίζονται" ασχολίαστη αν και μας βοηθά πολύ το συντακτικό του κειμένου να καταλάβουμε κάποια πράγματα και λίγες γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε."Ενάμισι μήνα έχω να πατήσω στα γραφεία της ΠΑΕ, γιατί δεν παρακαλώ κανέναν, ενώ αγανάκτησε και ο συνεργάτης μου από τα ψέμματα που άκουγε". Αφού λοιπόν Βασίλη Χατζηπαναγή, έχεις να πατήσεις ενάμιση μήνα το πόδι σου στην ΠΑΕ, πως γνωρίζεις ότι οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι και φοβούνται να μιλήσουν;

Η αλήθεια είναι ότι τον Βασίλη Χατζηπαναγή τον έχουν κοροϊδέψει πολλοί και μέσα από την ΠΑΕ Ηρακλής κατά καιρούς, ίσως γιατί δεν σκέφτεται ποτέ άσχημα για κανέναν. Δεν θα τον ακούσεις να βρίζει, ούτε καν να φωνάζει. Πάντα με το χαμογέλο. Δυστυχώς όμως, και αυτή τη φορά τον κορόιδεψαν. Τον κορόιδεψε κυρίως αυτός που συνέταξε την ανακοίνωση με τέτοιον τρόπο, διότι εκμεταλλεύτηκε το πρόβλημα του μεγάλου αυτού ποδοσφαιριστή, για να βγάλει ένα κόμπλεξ, όχι κατά του Γιάννη Τάκη, διότι δεν μας ενδιαφέρει ποιος έχει διαφορές με ποιον, αλλά στον ίδιο τον Ηρακλή. Εν΄ αγνοία του ή όχι δεν μπορώ να το γνωρίζω, αλλά ο Βασίλης Χατζηπαναγής, με αυτή την ανακοίνωση βάζει σε τεράστιο κίνδυνο, την ομάδα της οποίας ο ίδιος λέει πως δεν χάνει παιχνίδι ενώ ταυτόχρονα καλύπτει κι έναν άνανδρο τύπο (δεν με ενδιαφέρει ποιος ειναι αυτός) που η ανωνυμία τον βοηθά να καλύπτει τις ευθύνες που ο ίδιος φοβάται να επωμιστεί. Ντροπή του!

Λυπάμαι, "Βάσια" αλλά από σήμερα θα αναγκαστείς να επωμιστείς ένα βάρος που δεν σου αξίζει, διότι εμπιστεύτηκες ξανά λάθος άνθρωπο. Συγχώρεσε με, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι η φράση."Λυπάμαι αλλά δεν είμαι καθόλου ήσυχος για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της ΠΑΕ όπως προετοιμασία φακέλου κ.λ.π", είναι δική σου. Είσαι πολύ μεγάλος στα μάτια μου, για να αποδεχτώ ότι την έχεις γράψει ΕΣΥ...

Thursday, December 16, 2010

Στο λαιμό της Ελλάδας, κρεμάσαμε…Πετρούλα


Πάντα έλεγα ότι αυτή η χώρα μπορεί να γελοιοποιεί οτιδήποτε σοβαρό τις συμβαίνει. Πριν από λίγο, χαζεύοντας τηλεόραση στο τηλεοπτικό κανάλι STAR, είδα ένα ακόμη ρεπορτάζ-μνημείο της γνωστής Πετρούλας, η οποία το τελευταίο διάστημα έχει πάρει τους δρόμους και κρατώντας ένα μικρόφωνο στο χέρι (πολύ θα ήθελε να είναι κάτι άλλο) διακωμωδεί απλά…την χειρότερη στιγμή που περνά η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της.
Και ναι, το ομολογώ, την πρώτη φορά που την είδα να ξεφωνίζει «ήρθε η Τρόικα» και να φωνάζει “mr blue-eyes” (σε σχετικό σατιρικό βιντεάκι του Ράδιο-Αρβύλα) γέλασα και εγώ. Στη συνέχεια όμως έπαψε να είναι αστείο. Για να μην πω ότι κατάντησε αηδία.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να βγαίνει σιγά-σιγά στους δρόμους προκειμένου να επανακτήσει τα δικαιώματα που κερδίθηκαν με αίμα και μια Πετρούλα να περνά την γελοιότητα που μας διακρίνει. Εκτός κι αν μας βολεύει να αφήσουμε έντεχνος να διαρρεύσει ότι εμείς εδώ είμαστε καλά και αντιμετωπίζουμε τα πιο σοβαρότατα θέματα με τον μανδύα του ασόβαρου. Εκτός κι αν αυτό που μας ενδιαφέρει ακόμη και τώρα, είναι να χαζεύουμε βυζιά ακόμα και αν το περιεχόμενο του εγκεφάλου αυτής που τα κουβαλάει απλά…δεν υπάρχει. Εκτός κι αν η δημοσιογραφία του 2010 έχει πάρει την κάτω βόλτα μια και καλή. Εκτός κι αν η εικόνα της Ελλάδας πια είναι η Πετρούλα! Δηλαδή, ένα μπουρδέλο και μισό…
Ντρέπομαι μα την αλήθεια, που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, όχι που δεν φωνάζουν, αλλά που δεν ουρλιάζουν. Μα περισσότερο θα περίμενα τόσο από συναδέλφους που κρατούν επίσης τα μικρόφωνά τους δίπλα στην Πετρούλα, όσο και από την Ένωση, να σταματήσουν άμεσα αυτή την φαρσοκωμωδία. Θα περίμενα από το ίδιο το κανάλι να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης καθώς επίσης και ότι δεν είναι δεν είναι όλα, σόου μπιζ, πρασινοκόκκινα μαλλιά και χυδαιότητα. Σταματήστε να διακωμωδείται την εργασία σας. Την εργασία μας.

Αλλιώς, να δέσουμε όλοι μας μια…πετρούλα στο λαιμό και να πέσουμε στη θάλασσα!

Wednesday, December 01, 2010

Το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη


Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη, αποφάσισα, τώρα που ξέρω ότι προετοιμάζεσαι για την σκληρή εργασία σου στο τέλος του μηνός, να σου γράψω ένα γράμμα με τις δικές μου αιτήσεις. Μπορεί σε λίγες μέρες να κλείνω τα 32 μου χρόνια, μέσα μου όμως αισθάνομαι ακόμη παιδί και αφού είναι έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα και εγώ να ζητήσω κάποια πράγματα.
Εκτός και αν ισχύει αυτό που λένε. Πως…«δεν υπάρχεις». Ας είναι, εμείς οι άνθρωποι ξέρεις καλά, ότι μας αρέσει να πιστεύουμε σε πράγματα που «δεν υπάρχουν».

Μόνο που σήμερα Άγιε Βασίλη αποφάσισα να σου βάλω δύσκολα. Να ζητήσω «δώρα» από αυτά που δεν μπαίνουν στο σακί. Από αυτά που δεν σέρνονται με τάρανδους. Που δεν χρειάζεται να τα μοιράσεις μπαίνοντας σαν…κλέφτης από τις καμινάδες. Εξάλλου σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, κλέφτες υπάρχουν πολλοί και μπαίνουν πλέον με κάθε τρόπο στα σπίτια μας. Από τα παράθυρα, από τις πόρτες, από την τηλεόραση, από την απέναντι…τράπεζα. Και ξέρεις ε, οι κλέφτες αυτοί δεν πιάνονται. Διότι στις συνειδήσεις των περισσοτέρων, πρόκειται για έντιμους ανθρώπους. Για ανθρώπους που ήρθαν στη γη με το κάλυμμα της δικαιοσύνης και του συνθήματος «ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ».

Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι σε σένα. Εσύ μπορεί να μην υπάρχεις, αλλά χαρίζεις χαμόγελο και αισιοδοξία. Αυτοί υπάρχουν, χαμογελούν και χαρίζουν μιζέρια. Γι’ αυτό τα φετινά Χριστούγεννα -Άγιε Βασίλη- στην Ελλάδα, δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα. Υπάρχει κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα. Το κλίμα είναι βαρύ. Και αν πιστέψουμε ότι μας λένε, αυτά που θα έρθουν θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Πιο δυσβάσταχτα για τον κοσμάκη.
Και φαντάσου ότι ΚΥΡΙΩΣ για τους νέους ανθρώπους ήδη τα πράγματα φαντάζουν «μαύρα και άραχλα».

Τώρα που θα έρθεις προς τα μέρη μας, κάνε και ένα γκάλοπ. Ρώτα απλά έναν νέο, να σου πει τι δουλειά κάνει. 7/10 θα σου απαντήσει άνεργος. Ρώτα τον μετά πως σκέφτεται το μέλλον του σ’ αυτή τη χώρα. 8/10 θα σου πει ότι δεν υπάρχει μέλλον. Και μετά αν θέλεις ρώτα την άποψη του για την οικογένεια. 10/10 θα πάρεις την απάντηση…«εδώ δεν μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου, θα κάνω και οικογένεια;». Έτσι μας κάνανε Billy. Να φοβόμαστε για το αύριο που ξημερώνει και που τελικά δεν θα είναι καλύτερο…

Μόνο στο δικό μας το συνάφι Άγιε, τον τελευταίο καιρό ακούς μόνο για απολύσεις εργαζομένων, για συρρίκνωση προσωπικού, για λουκέτα σε εφημερίδες κοκ. Μαύρα όλα.
Τρομοκρατία παντού. «Το σκάσε και κολύμπα» έγινε μέρος της ζωής κάθε ανθρώπου γιατί διαφορετικά «αύριο θα μαζεύεις ρίζες για να φας». Τελευταία μοιάζουμε με τους Εβραίους που ενώ ήξεραν ότι βαδίζουν προς τον θάνατο, ήλπιζαν απλά και μόνο σε ένα καπρίτσιο της τύχης ώστε να μείνουν ζωντανοί. Και όταν αυτό δεν συνέβαινε, οι «ειδικοί» τους κορόιδευαν μέχρι τέλους λέγοντάς, ότι τους πάνε για ντουζ και ξεψείριασμα. Σ’ αυτή τη φάση βρισκόμαστε και εμείς Βασίλη. Μας βάζουν δάχτυλο μέχρι το έντερο και εμείς νομίζουμε πως είναι κλύσμα για να γλιτώσουμε από το φούσκωμα.

Αυτό κι αν βοήθησε μέχρι σήμερα. Ξέρεις πόσο εύκολα σου περιγράφουν πλέον ένα έγκλημα και το «φτιασιδώνουν» με ωραίες λεξούλες έτσι ώστε να φαίνεται «βόλτα στην λιακάδα»; Βάζεις ένα «υπάρχουν λεφτά» ένα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», ένα «Βατοπέδι», μία «Siemens», ένα «ΔΝΤ» και μια «χρεοκοπία» και έφτιαξες μια ωραία ιστοριούλα. Έτσι λοιπόν μας έφτασαν στο σημείο αυτό. Στο σημείο μηδέν για την ακρίβεια. Και το χειρότερο; Κανείς δεν αντιδρά. Και πώς να αντιδράσει; Αφού από τους μεγαλύτερους μάθαμε, πως για να επιβιώσεις οπουδήποτε, πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων. Να λες δηλαδή…«από την στιγμή που είμαι βολεμένος, γιατί να τρέξω για τον άλλο;». Δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν ότι αυτό που «χτυπάει» σήμερα τον διπλανό, αύριο θα «χτυπήσει» εσένα.


Για αυτά λοιπόν και άλλα πολλά φέτος θέλω τα εξής δώρα:

1.Να δώσεις ξανά όραμα στον κόσμο
2.Να μας δώσεις πίσω την πίστη στις ικανότητές μας και να χαρίσεις αισιοδοξία για το μέλλον μας.
3.Να διορθώσεις το πολιτικό σύστημα και να στείλεις στο διάολο –γιατί μπορείς να το κάνεις- όλους τους πολιτικούς αυτούς του τόπου
4.Να κατεβάσεις ξανά τον κόσμο στους δρόμους. Όλες οι διεκδικήσεις εκεί κερδίζονται. Να μάθει ξανά ο πολίτης να μάχεται όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους δίπλα.
5.Να ρίξεις ένα σκαμπίλι στην γενιά των γονιών μας, που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν αυτά που ήρθαν.
6.Να βάλεις «Χ» σε όλους αυτούς που κονόμησαν, που «πήραν» χωρίς να αξίζουν
7.Να δώσεις στον κόσμο δουλειά και εργασιακά δικαιώματα. Γι’ αυτά χύθηκε αίμα και τώρα τα βλέπουμε να χάνονται με τόση ευκολία.
8.Να δημιουργήσεις την αξιοκρατία και να καταργήσεις το «ρουσφέτι»
9.Να βάλεις νου σ’ αυτούς που τρέχουν ακόμη πίσω από τα κόμματα. Που πιστεύουν ακόμη σ’ αυτούς που υποθήκευσαν τα όνειρα μας.
10.Να δημιουργήσεις ένα μέλλον, όπου δεν θα ντρεπόμαστε να «αυξήσουμε» τα μέλη της οικογένειάς μας. Βλέπεις, χωρίς παιδιά και εσύ άνεργος θα μείνεις.


Είδες που σου είπα; Σου έβαλα δύσκολα, το ξέρω. Είπαμε όμως! Εμάς τους ανθρώπους, μας αρέσει να πιστεύουμε σε πράγματα που «δεν υπάρχουν». Και δυστυχώς στα παραπάνω δεν αρκεί μόνο να πιστέψουμε, αλλά και να διεκδικήσουμε.

Καλό ταξίδι…Άγιε

Thursday, October 07, 2010

Πήγαινέ με όπου θέλεις…ταξιτζή


Σ’ αυτή την πόλη που ζούμε και μεγαλώσαμε, υπάρχουν δύο – τρία πράγματα που δεν αλλάζουν στη νοοτροπία των ανθρώπων ότι και να κάνεις. Για παράδειγμα δεν μπορείς να πείσεις κανέναν οδηγό να ξεκολλήσει το χέρι του από την «καταραμένη» κόρνα με το που ανάψει το φανάρι πράσινο, κανένα 75χρονο πεζό να πάει απ’ τη διάβαση, καμιά κοπέλα μικρής ηλικίας να αφήσει το μυστρί στην άκρη διότι δεν χρειάζεται να…σοβατίσει το πρόσωπό της από τα χαράματα και φυσικά κανένα παιδάκι να σκάσει επιτέλους στο λεωφορείο.

Σ’ αυτά αν προσθέσει κανείς τις (ανεξαρτήτου ηλικίας) μεγαλοκοπέλες, που ανοίγουν την ομπρέλα τους και εν’ συνεχεία πάνε κάτω από τα υπόστεγα για να βγάλουν (λαϊκά) κάνα μάτι, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που δεν λέει να ξεραθεί και το καραβάκι που δεν λέει να βουλιάξει, τον Δήμαρχο (ή αλλιώς «φτερωτό μαλάκα») το Νομάρχη (Λάφινγκ άουτ Λάουντ), το τεράστιο Θερμαϊκό (που είναι τίνγκα στο σκατό), τα ζώα που παρκάρουν μπροστά στο «Σόσιαλ» (που αν εκεί συχνάζουν «Σοσιαλ(ιστές)» εγώ είμαι ο Μπακούνιν) και τα…σκουπιδιάρικα που φρακάρουν την Τσιμισκή μεσημεριάτικα σαν κουράδα τριών ημερών σε τούρκικη τουαλέτα, τότε φτιάχνεις μια «μαγιά» ικανή να αντεπεξέλθει και στο Οκτόμπερφεστ που δεν έχουμε, διότι πολύ απλά μας τα παίρνει όλα ο Δάκης, η Γλυκερία, ο Λουδοβίκος των ηλιθίων, ο Λιδάκης και ο Τσαλίκης στην γιορτή των Αγγέλων.
(Κάπου εδώ ανοίγω μια παρένθεση και καταθέτω προβληματισμό. Μπορεί να μου εξηγήσει ένας Χριστιανός (διότι προφανώς και οι Βουδιστές δεν θα γνωρίζουν) γιατί όταν πεθαίνει κάποιος αφήνουμε το καπάκι της κάσας στην είσοδο; Σημαίνει κάτι; Με την ίδια έννοια εγώ όταν θα πάω για κατούρημα πρέπει να βγάλω το καπάκι της τουαλέτας στο μπαλκόνι;)

Άσχετο! Ας επανέλθω όμως στην τάξη. Σ’ αυτή την πόλη λοιπόν, την τρελή και αλλοπαρμένη ζει μια κάστα ανθρώπων που δρα εντελώς αυτόνομα τις περισσότερες φορές και οδηγεί μπλε αυτοκίνητα. Ναι, σωστά μιλώ για τους ταξιτζήδες.
Επειδή το θέμα το έχω φιλοσοφήσει, θεωρώ πως υπάρχουν πολλών ειδών ταξιτζήδες (αρνούμαι πεισματικά να χρησιμοποιήσω την λέξη «ταρίφας»)! Υπάρχει για παράδειγμα, ο ταξιτζής «Ρούλης», από το Καθαρούλης. Που μπαίνεις στο αμάξι του και ντρέπεσαι να καθίσεις. Υπάρχει όμως και ο ταξιτζής «Ρωμύλος». Από το Βρομύλος. Μπαίνεις μέσα και μπορεί να συναντήσεις δάκο, μουχρίτσα, βρύα, λειχίνες, σκόρο και σκόνη που σε σκοτώνει αλλά ταυτόχρονα σε κάνει και πιο δυνατό. Υπάρχει ο ταξιτζής Γκώνης. Από το Παγκώνεις. Αυτός σε κάνει αναρωτιέσαι. Σε ταξί μπήκα ή σε ψυγείο νόου φρόστ της Γουίρπουλ; Υπάρχει και ο ταξιτζής Μένιος. Από το Ιδρωμένιος. Καλοκαίρι ντάλα ο ήλιος, το θερμόμετρο σπάει στους 7.500 βαθμούς και αυτός κάθεται με κλειστά παράθυρα, χωρίς ερ κοντίσιον που τελειώνει το πετρέλαιο. Αμέσως μετά υπάρχει και ο Γκομένιος. Είναι ο τύπος ταξιτζή που είσαι στην Μητροπόλεως και βιάζεσαι, αλλά εκείνος έχει χρόνο να ανοίξει το παράθυρο για να φωνάξει την παροχυμένη έκφραση…«Φσσσσσσσσσσς τι μωρό είσαι εσύ; Ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;» (mercyyyyyyyyy).

Υπάρχει ο ταξιτζής Χεσούς. Στο ταμπλό του, μπορείς να συναντήσεις 45 εικόνες Αγιών, στον καθρέφτη του κρέμονται 3.500 διαβασμένα κομποσκοίνια και ένα κομμάτι από τον τίμιο Σταυρό, μπροστά στον συνοδηγό υπάρχει η ρήση «Μπαμπά μην τρέχεις» και το ράδιο παίζει φυσικά Λυδία – Φιλιππισία (π.χ. κάπνιζα, γαμούσα μέχρι που είδα στον ύπνο μου τον Αϊ – Pod και άλλαξα στάση). Υπάρχει βέβαια και ο Άντι-Κράιστ. Αυτός που στην πρώτη στραβή κατεβάζει τα Χριστοπαναγίδια και τα καντήλια πιο γρήγορα και από καντηλανάφτη μητρόπολης. Υπάρχει και αυτός που ακούει τραγούδια όπως…«το βαπόρι από την Περσία πιάστηκε στην Κορινθία, Κρίμα το μπόι σου καλέ, Η κατάρα μουνα σέρνει τα όνειρά σου, Αμα θα δεις ότι σου λείπω βαλ’ το πορτρέτο μου στον τοίχο κ.ο.κ.)
Ούτε η γκάμα όμως τελειώνει εδώ, ούτε η ιστορία. Υπάρχει κάτι στην ιδιοσυγκρασία αυτών των ανθρώπων που ή το λατρεύεις ή το απεχθάνεσαι. Βλέπετε, οι ταξιτζήδες έχουν το συνήθειο να σου μιλάνε, ακόμα και όταν δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις ούτε στη μάνα σου. Τότε βέβαια, θα γίνει και η ερώτηση-κλειδί που θα σε αιφνιδιάσει. «Φίλε γαμάς καθόλου τελευταία;» Το πρώτο χτύπημα σε ζαλίζει, αλλά δεν σε ρίχνει στα σκοινιά γιατί ακολουθεί στη συνέχεια ένα μπαράζ χτυπημάτων. «Ξέρεις γιατί σε ρωτάω; Να γιατί εγώ έχω μπλέξει με μια πιτσιρίκα που με έχει πάρει το μυαλό. Βγαίνουμε περνάμε καλά, αλλά δεν με καταλαβαίνει. Συνέχεια μου ζητάει πράγματα και εγώ δεν μπορώ να αντεπεξέλθω». Νόμιζες ότι μέσα σε τρεις φράσεις τα έχεις ακούσει όλα και κάνεις την καρδιά σου πέτρα να δώσεις μια απάντηση, χωρίς να γνωρίζεις τι θα επακολουθήσει. «Φίλε τότε άστη. Δεν κάνει για σένα. Βρες μια άλλη». «Αυτό θα κάνω» σου απαντάει και σε «τελειώνει» με ένα άπερ-κατ: «Δεν λες πάλι καλά που δεν ξέρει τίποτα η γυναίκα μου». ΘΕΟΣ!!!

Κλείνω τούτο εδώ το κείμενο με άλλες δύο κατηγορίες. Αυτή του ταξιτζή «Σε πάω όπου θέλεις». Είσαι για παράδειγμα στην πλατεία Ελευθερίας και σταματάς ταξί: «Που πάτε;» σε ρωτάει ο οδηγός. «Τριανδρία» απαντάς. «Α, πολύ ωραία θα αφήσουμε την κοπέλα στη Νεάπολη και από εκεί σε ‘’πετάω’’». Υπάρχει και αυτός που δεν σου λέει τίποτα, θεωρώντας προφανώς ότι η μέρα σου ήταν δύσκολη, τα προβλήματά που αντιμετωπίζεις πολλά, οπότε μια βόλτα στην πόλη θα σου κάνει καλό, αν και θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω. Αν πέσει ωστόσο «μέσα» στην πρόβλεψή του, τότε εσύ σίγουρα θα θέλεις να σιγοψιθυρίσεις το τραγουδάκι…«πήγαινε με όπου θέλεις ταξιτζή». Σε όλους μας έχει τύχει άλλωστε.


ΥΓ: Το κείμενο έχει τόνο χιουμοριστικό, αλλά επειδή πάντα υπάρχει κάποιος που θα σου σπάσει το @ρχίδι, πρέπει να τονίσω ότι έχει τόνο χιουμοριστικό.

ΥΓ2: Συμπαθώ τους ταξιτζήδες αυτής της πόλης, διότι ο Θεός δεν μου χάρισε ένα…αυτοκίνητο, άρα συναναστρέφομαι καθημερινά μαζί τους και συχνά τους ανοίγω κουβέντα.

ΥΓ3: Θείο συγνώμη!!!!!

Thursday, May 06, 2010

Σκατά σε όλους μας!


Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί χρόνια τώρα είχαν το θάρρος να ξεζουμίζουν τον λαό, χωρίς ποτέ να ξηλώσουν έστω και ένα εξάρτημα του νοσηρού συστήματός τους. Αυτό της «λαμογιάς», της μίζας, του «βατοπεδίου», της «Siemens», των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί υποθήκευσαν και συνεχίζουν να υποθηκεύουν το μέλλον το δικό μου, των παιδιών που μεγαλώνουν και των επόμενων γενιών που έρχονται, με τρόπο ξεδιάντροπο, ξετσίπωτο…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, ανεξαρτήτως κόμματος, διότι στο βωμό της ψηφοθηρίας, δεν δίστασαν να κάνουν τα μεγαλύτερα «εγκλήματα». Στην συνείδησή μου θα είναι για πάντα ένοχοι…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί «ανακάλυψαν» σε μία νύκτα όλους αυτούς που σκότωναν τυφλά, αθώα θύματα, αλλά την δική τους «γιάφκα» στην βουλή την διατηρούν σε άριστη κατάσταση…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί ποτέ κανένας τους δεν είπε την αλήθεια στον ΛΑΟ, γιατί κάτω από τα ψεύτικα χαμόγελά τους, κρύβονται τα πιο αιμοσταγή πρόσωπα…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί μιλούν την «ξύλινη» γλώσσα, ακόμη και όταν χρειάζεται να ζητήσουν τις μεγαλύτερες θυσίες. Ντροπή σας ρε…βουλιάξατε τη χώρα στο σκατό και τώρα ζητάτε τον «ναυαγοσώστη» που θα σας λυτρώσει από το κακό που κάνατε…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί με έκαναν να φοβάμαι το «αύριο», πολύ περισσότερο το «μεθαύριο» και να τρέμω για τα επόμενα έτη που έρχονται και εγώ θα βρίσκομαι σε απόγνωση…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί με έδεσαν χειροπόδαρα, με μετέτρεψαν σε γλάστρα ή άνθρωπο ρομπότ ώστε να μένω απαθείς σε κάθε τούβλο που μου πασάρουν. Τους μισώ γιατί παρά τα «εγκλήματα» τους, έχουν ακόμη φανατικούς οπαδούς έτοιμους να συγκαλύψουν την κάθε μαλακία τους, με σαθρά επιχειρήματα, πιόνια ενός φαύλου συστήματος…Αυτούς μα την αλήθεια δεν τους μισώ, τους λυπάμαι…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί δεν με ρώτησαν αν θέλω την ΟΝΕ, αν θέλω Ολυμπιακούς Αγώνες, αν θέλω την Πολιτιστική πρωτεύουσα, αν θέλω να αποτελέσω το «ανάχωμά» τους, για να μπορούν αυτοί να τρων με χρυσά κουτάλια…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, μόνο και μόνο γιατί δεν άφησαν χώρο για νέους ανθρώπους. Πιάστηκαν από τις καρέκλες τους και ασέλγησαν σ’ αυτή την «κωλοτρυπίδα» του κόσμου που ονομάζεται Ελλάδα…

Μισώ τους πολιτικούς γιατί οι ίδιοι μετέτρεψαν τις τράπεζες σε ένα αδηφάγο θηρίο που δεν χορταίνει με τίποτα…Που έβαλαν τον ΛΑΟ στο τρυπάκι να καταναλώσει, για να του τα πάρει τριπλά και τρίδιπλα στο μέλλον…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, που καλλιέργησαν την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, που υπέθαλψαν στις τάξεις τους μιάσματα της κοινωνίας, που κράτησαν τον Έλληνα όμηρο μπρος στα Εθνικά κρίσιμα ζητήματα, για να μπορούν αυτοί να «κλέβουν» ανενόχλητοι από τα ταμεία δεκάδες εκατομμύρια για άχρηστα οπλικά συστήματα, να προπαγανδίζουν, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί το χέρι του αυτουργού που «σκότωσε» τους τέσσερις της Marfin, το όπλισαν οι ίδιοι. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό, τόσο περισσότερο θα νιώσουν πόσο γελοίοι φαίνονται στα μάτια μας για την ντεμέκ ευαισθητοποίησή τους…

Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί ποτέ δεν το βούλωσαν, γιατί έπρεπε να έχουν τον λόγο πάντα, γιατί ενώ αποδείχτηκαν ανίκανοι, συνεχίζουν να προκαλούν, γιατί ποτέ δεν θα πιάσουν τον παλμό του κόσμου, γιατί η ευαισθησία τους, απέχει ελάχιστα από την υποκρισία τους…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί δεν διεκδίκησα ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας, γιατί δεν είχα την δύναμη να μπω στην βουλή και να πετάξω όλα τα αποβράσματα έξω αποδεικνύοντας πόσο λίγοι είναι για μένα, για σένα, για αυτούς, για όλους…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί φύτρωσα σε ένα ίντερνετ καφέ μιλώντας με τις ώρες σε άψυχα υλικά. Γιατί υπέκυψα σε αχρείαστους πειρασμούς, γιατί αποδείχτηκα αδύναμος και δειλός απέναντι στην γενιά που έρχεται, στο ίδιο το παιδί μου, που ίσως έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί πίστεψα ότι αγοράζοντας μία «Καγιέν» ή ένα «Μερσέντες» με ένα δάνειο που θα ξεπληρώνω σε όλη μου την ζωή, θα γίνω «κάποιος». Θα μοιάσω σε όλους αυτούς που βλέπω σε ανόητες εκπομπούλες στο Σταρ και στο Αλτερ…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί βλέπω τη ζωή να περνά μπροστά στα μάτια μου, αλλά να μην μπορώ να την αγγίξω γιατί κάποιοι φρόντισαν να απλώσουν συρματόπλεγμα γύρω της…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί πρόδωσα τα ιδανικά μου, πίστεψα λάθος ανθρώπους και τώρα καλούμε να πληρώσω το τίμημα…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, που πιστεύει πως με ένα απλό μήνυμα συμπάθειας, οδύνης, θλίψης στο φέισμπουκ, με την συμμετοχή σε ένα γκρουπ ηλιθίων που εκμεταλλεύονται κάθε περίσταση, «καθάρισε» και βγήκε από την υποχρέωση…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί μεγάλωσα πιστεύοντας πως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι «μαμούχαλοι», «αγέλαστοι», «εργασιομανής», ενώ εγώ πετούσα γαρδένιες στα μπουζούκια. Δεν ήξερα πως και οι ίδιοι είχαν πέσει θύμα μιας πολιτικής που αργά ή γρήγορα θα «κατάπινε» και μένα. Και τώρα να, το έχω μπροστά μου, είμαι πια Ευρωπαίος με τα όλα μου…Σχεδόν καταθλιπτικός μαλάκας, αλλά χωρίς το κράτος που θα προλάβει την αυτοκτονία μου…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί έχω τους μπάτσους που μου αξίζουν…Αυτούς που σκοτώνουν την δική τους τρομοκρατία τραβώντας κοπελίτσες από τα μαλιά, σκοτώνοντας 15χρονα, κλωτσώντας συνταξιούχους, ρίχνοντας χημικά στα μούτρα ανθρώπων που πρόσφεραν κάτι σ’ αυτό το κωλοχανείο μας…

Μισώ εμένα και την γενιά μου, που δεν σπάει στο ξύλο τον κάθε μαλάκα που παίζει ένα μικρό ρολάκι στο σύστημα…Τα ακούς γνωστή – άγνωστη εγκληματική λινάτσα; Φόρα την κουκούλα σου και πήγαινε πες τους, ότι τα κατάφερες…Για άλλη μια φορά κουκούλωσες την διαμαρτυρία μου

Μισώ εμένα και το σινάφι μου, τους δημοσιογράφους, γιατί χθες έσπασε η απεργία προκειμένου να ενημερωθεί ο κόσμος για τα γεγονότα και τελικά το μόνο που μάθαμε –εκτός από το μακρύ και το κοντό του καθενός- ήταν πως ήταν μια «μαύρη μέρα» για την Δημοκρατία. Χθες, που δεν ήθελα να δω κανέναν πολιτικό, παρέλασαν όλοι από τα παράθυρα να χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους. Αίμα, πόνος, θλίψη γιατί αυτά πουλάνε και κανένας στον τάκο…Καμία κριτική στους πραγματικούς ενόχους…

Λυπάμαι κύριοι αλλά για μια ακόμη φορά ασελγήσαμε και πάλι πάνω στα τέσσερα πτώματα των εργαζομένων της ΜΑΡΦΙΝ, όπως συνέβη και στο παρελθόν…

Για μια ακόμη φορά υποκριθήκαμε και την υποκρισία αυτή, θα την βρούμε σύντομα και πάλι μπροστά μας… Και τότε να είστε έτοιμοι, να βάλετε τη μάσκα με τα ψεύτικα δάκρυα

Μπορείτε να μου αφαιρέσετε οποιοδήποτε δικαίωμα, αλλά δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να σταματήσω να μισώ…


Οδηγοί της ελπίδας μου ΟΛΟΙ οι νεκροί...