Πήγαινέ με όπου θέλεις…ταξιτζή

Σ’ αυτή την πόλη που ζούμε και μεγαλώσαμε, υπάρχουν δύο – τρία πράγματα που δεν αλλάζουν στη νοοτροπία των ανθρώπων ότι και να κάνεις. Για παράδειγμα δεν μπορείς να πείσεις κανέναν οδηγό να ξεκολλήσει το χέρι του από την «καταραμένη» κόρνα με το που ανάψει το φανάρι πράσινο, κανένα 75χρονο πεζό να πάει απ’ τη διάβαση, καμιά κοπέλα μικρής ηλικίας να αφήσει το μυστρί στην άκρη διότι δεν χρειάζεται να…σοβατίσει το πρόσωπό της από τα χαράματα και φυσικά κανένα παιδάκι να σκάσει επιτέλους στο λεωφορείο.

Σ’ αυτά αν προσθέσει κανείς τις (ανεξαρτήτου ηλικίας) μεγαλοκοπέλες, που ανοίγουν την ομπρέλα τους και εν’ συνεχεία πάνε κάτω από τα υπόστεγα για να βγάλουν (λαϊκά) κάνα μάτι, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που δεν λέει να ξεραθεί και το καραβάκι που δεν λέει να βουλιάξει, τον Δήμαρχο (ή αλλιώς «φτερωτό μαλάκα») το Νομάρχη (Λάφινγκ άουτ Λάουντ), το τεράστιο Θερμαϊκό (που είναι τίνγκα στο σκατό), τα ζώα που παρκάρουν μπροστά στο «Σόσιαλ» (που αν εκεί συχνάζουν «Σοσιαλ(ιστές)» εγώ είμαι ο Μπακούνιν) και τα…σκουπιδιάρικα που φρακάρουν την Τσιμισκή μεσημεριάτικα σαν κουράδα τριών ημερών σε τούρκικη τουαλέτα, τότε φτιάχνεις μια «μαγιά» ικανή να αντεπεξέλθει και στο Οκτόμπερφεστ που δεν έχουμε, διότι πολύ απλά μας τα παίρνει όλα ο Δάκης, η Γλυκερία, ο Λουδοβίκος των ηλιθίων, ο Λιδάκης και ο Τσαλίκης στην γιορτή των Αγγέλων.
(Κάπου εδώ ανοίγω μια παρένθεση και καταθέτω προβληματισμό. Μπορεί να μου εξηγήσει ένας Χριστιανός (διότι προφανώς και οι Βουδιστές δεν θα γνωρίζουν) γιατί όταν πεθαίνει κάποιος αφήνουμε το καπάκι της κάσας στην είσοδο; Σημαίνει κάτι; Με την ίδια έννοια εγώ όταν θα πάω για κατούρημα πρέπει να βγάλω το καπάκι της τουαλέτας στο μπαλκόνι;)

Άσχετο! Ας επανέλθω όμως στην τάξη. Σ’ αυτή την πόλη λοιπόν, την τρελή και αλλοπαρμένη ζει μια κάστα ανθρώπων που δρα εντελώς αυτόνομα τις περισσότερες φορές και οδηγεί μπλε αυτοκίνητα. Ναι, σωστά μιλώ για τους ταξιτζήδες.
Επειδή το θέμα το έχω φιλοσοφήσει, θεωρώ πως υπάρχουν πολλών ειδών ταξιτζήδες (αρνούμαι πεισματικά να χρησιμοποιήσω την λέξη «ταρίφας»)! Υπάρχει για παράδειγμα, ο ταξιτζής «Ρούλης», από το Καθαρούλης. Που μπαίνεις στο αμάξι του και ντρέπεσαι να καθίσεις. Υπάρχει όμως και ο ταξιτζής «Ρωμύλος». Από το Βρομύλος. Μπαίνεις μέσα και μπορεί να συναντήσεις δάκο, μουχρίτσα, βρύα, λειχίνες, σκόρο και σκόνη που σε σκοτώνει αλλά ταυτόχρονα σε κάνει και πιο δυνατό. Υπάρχει ο ταξιτζής Γκώνης. Από το Παγκώνεις. Αυτός σε κάνει αναρωτιέσαι. Σε ταξί μπήκα ή σε ψυγείο νόου φρόστ της Γουίρπουλ; Υπάρχει και ο ταξιτζής Μένιος. Από το Ιδρωμένιος. Καλοκαίρι ντάλα ο ήλιος, το θερμόμετρο σπάει στους 7.500 βαθμούς και αυτός κάθεται με κλειστά παράθυρα, χωρίς ερ κοντίσιον που τελειώνει το πετρέλαιο. Αμέσως μετά υπάρχει και ο Γκομένιος. Είναι ο τύπος ταξιτζή που είσαι στην Μητροπόλεως και βιάζεσαι, αλλά εκείνος έχει χρόνο να ανοίξει το παράθυρο για να φωνάξει την παροχυμένη έκφραση…«Φσσσσσσσσσσς τι μωρό είσαι εσύ; Ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;» (mercyyyyyyyyy).

Υπάρχει ο ταξιτζής Χεσούς. Στο ταμπλό του, μπορείς να συναντήσεις 45 εικόνες Αγιών, στον καθρέφτη του κρέμονται 3.500 διαβασμένα κομποσκοίνια και ένα κομμάτι από τον τίμιο Σταυρό, μπροστά στον συνοδηγό υπάρχει η ρήση «Μπαμπά μην τρέχεις» και το ράδιο παίζει φυσικά Λυδία – Φιλιππισία (π.χ. κάπνιζα, γαμούσα μέχρι που είδα στον ύπνο μου τον Αϊ – Pod και άλλαξα στάση). Υπάρχει βέβαια και ο Άντι-Κράιστ. Αυτός που στην πρώτη στραβή κατεβάζει τα Χριστοπαναγίδια και τα καντήλια πιο γρήγορα και από καντηλανάφτη μητρόπολης. Υπάρχει και αυτός που ακούει τραγούδια όπως…«το βαπόρι από την Περσία πιάστηκε στην Κορινθία, Κρίμα το μπόι σου καλέ, Η κατάρα μουνα σέρνει τα όνειρά σου, Αμα θα δεις ότι σου λείπω βαλ’ το πορτρέτο μου στον τοίχο κ.ο.κ.)
Ούτε η γκάμα όμως τελειώνει εδώ, ούτε η ιστορία. Υπάρχει κάτι στην ιδιοσυγκρασία αυτών των ανθρώπων που ή το λατρεύεις ή το απεχθάνεσαι. Βλέπετε, οι ταξιτζήδες έχουν το συνήθειο να σου μιλάνε, ακόμα και όταν δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις ούτε στη μάνα σου. Τότε βέβαια, θα γίνει και η ερώτηση-κλειδί που θα σε αιφνιδιάσει. «Φίλε γαμάς καθόλου τελευταία;» Το πρώτο χτύπημα σε ζαλίζει, αλλά δεν σε ρίχνει στα σκοινιά γιατί ακολουθεί στη συνέχεια ένα μπαράζ χτυπημάτων. «Ξέρεις γιατί σε ρωτάω; Να γιατί εγώ έχω μπλέξει με μια πιτσιρίκα που με έχει πάρει το μυαλό. Βγαίνουμε περνάμε καλά, αλλά δεν με καταλαβαίνει. Συνέχεια μου ζητάει πράγματα και εγώ δεν μπορώ να αντεπεξέλθω». Νόμιζες ότι μέσα σε τρεις φράσεις τα έχεις ακούσει όλα και κάνεις την καρδιά σου πέτρα να δώσεις μια απάντηση, χωρίς να γνωρίζεις τι θα επακολουθήσει. «Φίλε τότε άστη. Δεν κάνει για σένα. Βρες μια άλλη». «Αυτό θα κάνω» σου απαντάει και σε «τελειώνει» με ένα άπερ-κατ: «Δεν λες πάλι καλά που δεν ξέρει τίποτα η γυναίκα μου». ΘΕΟΣ!!!

Κλείνω τούτο εδώ το κείμενο με άλλες δύο κατηγορίες. Αυτή του ταξιτζή «Σε πάω όπου θέλεις». Είσαι για παράδειγμα στην πλατεία Ελευθερίας και σταματάς ταξί: «Που πάτε;» σε ρωτάει ο οδηγός. «Τριανδρία» απαντάς. «Α, πολύ ωραία θα αφήσουμε την κοπέλα στη Νεάπολη και από εκεί σε ‘’πετάω’’». Υπάρχει και αυτός που δεν σου λέει τίποτα, θεωρώντας προφανώς ότι η μέρα σου ήταν δύσκολη, τα προβλήματά που αντιμετωπίζεις πολλά, οπότε μια βόλτα στην πόλη θα σου κάνει καλό, αν και θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω. Αν πέσει ωστόσο «μέσα» στην πρόβλεψή του, τότε εσύ σίγουρα θα θέλεις να σιγοψιθυρίσεις το τραγουδάκι…«πήγαινε με όπου θέλεις ταξιτζή». Σε όλους μας έχει τύχει άλλωστε.


ΥΓ: Το κείμενο έχει τόνο χιουμοριστικό, αλλά επειδή πάντα υπάρχει κάποιος που θα σου σπάσει το @ρχίδι, πρέπει να τονίσω ότι έχει τόνο χιουμοριστικό.

ΥΓ2: Συμπαθώ τους ταξιτζήδες αυτής της πόλης, διότι ο Θεός δεν μου χάρισε ένα…αυτοκίνητο, άρα συναναστρέφομαι καθημερινά μαζί τους και συχνά τους ανοίγω κουβέντα.

ΥΓ3: Θείο συγνώμη!!!!!