Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί χρόνια τώρα είχαν το θάρρος να ξεζουμίζουν τον λαό, χωρίς ποτέ να ξηλώσουν έστω και ένα εξάρτημα του νοσηρού συστήματός τους. Αυτό της «λαμογιάς», της μίζας, του «βατοπεδίου», της «Siemens», των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί υποθήκευσαν και συνεχίζουν να υποθηκεύουν το μέλλον το δικό μου, των παιδιών που μεγαλώνουν και των επόμενων γενιών που έρχονται, με τρόπο ξεδιάντροπο, ξετσίπωτο…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, ανεξαρτήτως κόμματος, διότι στο βωμό της ψηφοθηρίας, δεν δίστασαν να κάνουν τα μεγαλύτερα «εγκλήματα». Στην συνείδησή μου θα είναι για πάντα ένοχοι…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί «ανακάλυψαν» σε μία νύκτα όλους αυτούς που σκότωναν τυφλά, αθώα θύματα, αλλά την δική τους «γιάφκα» στην βουλή την διατηρούν σε άριστη κατάσταση…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί ποτέ κανένας τους δεν είπε την αλήθεια στον ΛΑΟ, γιατί κάτω από τα ψεύτικα χαμόγελά τους, κρύβονται τα πιο αιμοσταγή πρόσωπα…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί μιλούν την «ξύλινη» γλώσσα, ακόμη και όταν χρειάζεται να ζητήσουν τις μεγαλύτερες θυσίες. Ντροπή σας ρε…βουλιάξατε τη χώρα στο σκατό και τώρα ζητάτε τον «ναυαγοσώστη» που θα σας λυτρώσει από το κακό που κάνατε…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί με έκαναν να φοβάμαι το «αύριο», πολύ περισσότερο το «μεθαύριο» και να τρέμω για τα επόμενα έτη που έρχονται και εγώ θα βρίσκομαι σε απόγνωση…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί με έδεσαν χειροπόδαρα, με μετέτρεψαν σε γλάστρα ή άνθρωπο ρομπότ ώστε να μένω απαθείς σε κάθε τούβλο που μου πασάρουν. Τους μισώ γιατί παρά τα «εγκλήματα» τους, έχουν ακόμη φανατικούς οπαδούς έτοιμους να συγκαλύψουν την κάθε μαλακία τους, με σαθρά επιχειρήματα, πιόνια ενός φαύλου συστήματος…Αυτούς μα την αλήθεια δεν τους μισώ, τους λυπάμαι…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί δεν με ρώτησαν αν θέλω την ΟΝΕ, αν θέλω Ολυμπιακούς Αγώνες, αν θέλω την Πολιτιστική πρωτεύουσα, αν θέλω να αποτελέσω το «ανάχωμά» τους, για να μπορούν αυτοί να τρων με χρυσά κουτάλια…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, μόνο και μόνο γιατί δεν άφησαν χώρο για νέους ανθρώπους. Πιάστηκαν από τις καρέκλες τους και ασέλγησαν σ’ αυτή την «κωλοτρυπίδα» του κόσμου που ονομάζεται Ελλάδα…
Μισώ τους πολιτικούς γιατί οι ίδιοι μετέτρεψαν τις τράπεζες σε ένα αδηφάγο θηρίο που δεν χορταίνει με τίποτα…Που έβαλαν τον ΛΑΟ στο τρυπάκι να καταναλώσει, για να του τα πάρει τριπλά και τρίδιπλα στο μέλλον…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, που καλλιέργησαν την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, που υπέθαλψαν στις τάξεις τους μιάσματα της κοινωνίας, που κράτησαν τον Έλληνα όμηρο μπρος στα Εθνικά κρίσιμα ζητήματα, για να μπορούν αυτοί να «κλέβουν» ανενόχλητοι από τα ταμεία δεκάδες εκατομμύρια για άχρηστα οπλικά συστήματα, να προπαγανδίζουν, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί το χέρι του αυτουργού που «σκότωσε» τους τέσσερις της Marfin, το όπλισαν οι ίδιοι. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό, τόσο περισσότερο θα νιώσουν πόσο γελοίοι φαίνονται στα μάτια μας για την ντεμέκ ευαισθητοποίησή τους…
Μισώ τους πολιτικούς αυτού του τόπου, γιατί ποτέ δεν το βούλωσαν, γιατί έπρεπε να έχουν τον λόγο πάντα, γιατί ενώ αποδείχτηκαν ανίκανοι, συνεχίζουν να προκαλούν, γιατί ποτέ δεν θα πιάσουν τον παλμό του κόσμου, γιατί η ευαισθησία τους, απέχει ελάχιστα από την υποκρισία τους…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί δεν διεκδίκησα ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας, γιατί δεν είχα την δύναμη να μπω στην βουλή και να πετάξω όλα τα αποβράσματα έξω αποδεικνύοντας πόσο λίγοι είναι για μένα, για σένα, για αυτούς, για όλους…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί φύτρωσα σε ένα ίντερνετ καφέ μιλώντας με τις ώρες σε άψυχα υλικά. Γιατί υπέκυψα σε αχρείαστους πειρασμούς, γιατί αποδείχτηκα αδύναμος και δειλός απέναντι στην γενιά που έρχεται, στο ίδιο το παιδί μου, που ίσως έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί πίστεψα ότι αγοράζοντας μία «Καγιέν» ή ένα «Μερσέντες» με ένα δάνειο που θα ξεπληρώνω σε όλη μου την ζωή, θα γίνω «κάποιος». Θα μοιάσω σε όλους αυτούς που βλέπω σε ανόητες εκπομπούλες στο Σταρ και στο Αλτερ…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί βλέπω τη ζωή να περνά μπροστά στα μάτια μου, αλλά να μην μπορώ να την αγγίξω γιατί κάποιοι φρόντισαν να απλώσουν συρματόπλεγμα γύρω της…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί πρόδωσα τα ιδανικά μου, πίστεψα λάθος ανθρώπους και τώρα καλούμε να πληρώσω το τίμημα…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, που πιστεύει πως με ένα απλό μήνυμα συμπάθειας, οδύνης, θλίψης στο φέισμπουκ, με την συμμετοχή σε ένα γκρουπ ηλιθίων που εκμεταλλεύονται κάθε περίσταση, «καθάρισε» και βγήκε από την υποχρέωση…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί μεγάλωσα πιστεύοντας πως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι «μαμούχαλοι», «αγέλαστοι», «εργασιομανής», ενώ εγώ πετούσα γαρδένιες στα μπουζούκια. Δεν ήξερα πως και οι ίδιοι είχαν πέσει θύμα μιας πολιτικής που αργά ή γρήγορα θα «κατάπινε» και μένα. Και τώρα να, το έχω μπροστά μου, είμαι πια Ευρωπαίος με τα όλα μου…Σχεδόν καταθλιπτικός μαλάκας, αλλά χωρίς το κράτος που θα προλάβει την αυτοκτονία μου…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, γιατί έχω τους μπάτσους που μου αξίζουν…Αυτούς που σκοτώνουν την δική τους τρομοκρατία τραβώντας κοπελίτσες από τα μαλιά, σκοτώνοντας 15χρονα, κλωτσώντας συνταξιούχους, ρίχνοντας χημικά στα μούτρα ανθρώπων που πρόσφεραν κάτι σ’ αυτό το κωλοχανείο μας…
Μισώ εμένα και την γενιά μου, που δεν σπάει στο ξύλο τον κάθε μαλάκα που παίζει ένα μικρό ρολάκι στο σύστημα…Τα ακούς γνωστή – άγνωστη εγκληματική λινάτσα; Φόρα την κουκούλα σου και πήγαινε πες τους, ότι τα κατάφερες…Για άλλη μια φορά κουκούλωσες την διαμαρτυρία μου
Μισώ εμένα και το σινάφι μου, τους δημοσιογράφους, γιατί χθες έσπασε η απεργία προκειμένου να ενημερωθεί ο κόσμος για τα γεγονότα και τελικά το μόνο που μάθαμε –εκτός από το μακρύ και το κοντό του καθενός- ήταν πως ήταν μια «μαύρη μέρα» για την Δημοκρατία. Χθες, που δεν ήθελα να δω κανέναν πολιτικό, παρέλασαν όλοι από τα παράθυρα να χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους. Αίμα, πόνος, θλίψη γιατί αυτά πουλάνε και κανένας στον τάκο…Καμία κριτική στους πραγματικούς ενόχους…
Λυπάμαι κύριοι αλλά για μια ακόμη φορά ασελγήσαμε και πάλι πάνω στα τέσσερα πτώματα των εργαζομένων της ΜΑΡΦΙΝ, όπως συνέβη και στο παρελθόν…
Για μια ακόμη φορά υποκριθήκαμε και την υποκρισία αυτή, θα την βρούμε σύντομα και πάλι μπροστά μας… Και τότε να είστε έτοιμοι, να βάλετε τη μάσκα με τα ψεύτικα δάκρυα
Μπορείτε να μου αφαιρέσετε οποιοδήποτε δικαίωμα, αλλά δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να σταματήσω να μισώ…
Οδηγοί της ελπίδας μου ΟΛΟΙ οι νεκροί...
No comments:
Post a Comment