Το ταξίδι

Την είδα να ξεπροβάλλει μέσα από ένα σύννεφο ομίχλης
Στα μάτια της καθρεφτίζονταν η θλίψη, στο μαύρο της φόρεμα οι σκέψεις
Δεν την άγγιξα, ήθελα μόνο να την κοιτώ να έρχεται προς το μέρος μου
Δεν την πείραξα, ήθελα να αποφασίσει μόνη εάν αυτό που βλέπει μπροστά της ήταν το πεπρωμένο ή η κατάρα της

Δεν με προσπέρασε, στάθηκε μόνο μπροστά μου
Σήκωσε το χέρι και το άπλωσε προς το δικό μου
Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε ίσα τον πόνο της απώλειας
Τότε κατάλαβα! Κατάλαβα πως αυτό το ταξίδι δεν ήθελε να το κάνει μόνη
Και εγώ θαρρείς πως ήμουν έτοιμος από καιρό

Δεν είχα δύναμη να αρνηθώ, δεν το θελα κιόλας
Το ξέρω ότι θα συναντήσουμε κακοκαιρία
Φουρτούνες θα πετάξουν πολλές φορές το πλοίο μας σε ξέρες, μα δεν με νοιάζει
τώρα πια ξέρουμε,
μάθαμε, γευτήκαμε, θυμώσαμε, χωρίσαμε
Έσφιξα το χέρι της με δύναμη, για να μην φύγει ποτέ ξανά μακριά μου
και ένιωσα ξανά την ελπίδα, ότι αυτή τη φορά το ταξίδι μας θα είναι μεγάλο, ίσως και ατελείωτο…

Για σένα, να μου χαμογελάς…