Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να ξαναγράψω σε αυτήν εδώ την άγνωστη γωνιά του κυβερνοχώρου. Και ο λόγος προφανής. Έχω τα νεύρα μου (τι πρωτότυπο). Μια φίλη μου, η Κατερίνα (καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται στην ορεινή Αγγλία) πάντα μου έλεγε ότι…«εσύ δεν μπορείς να γράψεις καλά αν δεν είσαι εκνευρισμένος. Αν είσαι μέσα στην τρελή χαρά τα κείμενα σου, είναι για φτύσιμο» (Καλά το τελευταίο δεν το έχει πει έτσι ακριβώς, αλλά η ουσία αυτή είναι). Και πράγματι κάπως έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα.
Αλλά γιατί μου συμβαίνει αυτό; Μην είναι η κρίση των 30; Χριστός (Ανέστη) και Απόστολος (Γκλέτσος), ποτέ δεν με απασχόλησε η ηλικία μου (ασχέτως αν κάποιοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να με πείσουν ότι τώρα θα έπρεπε να παίζω πρέφα σε καφενείο). Απόδειξη του ότι δεν με φοβίζει η ιδέα του θανάτου. Μην είναι το καλοκαίρι που γενικότερα μου την δίνει στα νεύρα; Μπα...όσο και να μη μ' αρέσει αυτή η εποχή, έχει και την γλύκα της. Μην είναι οι επαγγελματικές μου ανησυχίες; Καλός λόγος. Η ιστορία με το λουκέτο στον «Ελεύθερο Τύπο» με συγκλόνισε. Όχι για τους δημοσιογράφους που εμφανίζονται στο γυαλί καθημερινά ή έχουν άλλες 35 δουλειές στην καβάντζα…Α, μπα! Καρφάκι δεν μου καίγεται γι’ αυτούς. Για τους άλλους είναι όλη η ιστορία. Γι’ αυτούς που τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ προκειμένου να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. Γι’ αυτούς που περνάνε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε ένα γραφείο, ώστε να γεμίσουν μονόστηλα, δίστηλα, να βάλουν τίτλους και υπότιτλους. Αυτούς που τρέχουν στους δρόμους με ότι μέσο διαθέτουν, που αγωνιούν με κίνδυνο την ψυχική και σωματική τους υγεία, διότι για τον «μικρό» ρεπόρτερ που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, υπάρχουν πράγματα σ’ αυτή τη ΔΟΥΛΕΙΑ που δεν πληρώνονται. Ότι μισθό και να παίρνεις. Αυτοί έμειναν στον δρόμο την Δευτέρα, αυτοί θα ξυπνήσουν και δεν θα ξέρουν τι να πουν στα παιδιά τους, αυτοί θα ψάχνουν από σήμερα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Τώρα βέβαια θα μου πεις, επιλογή σου είναι ρε καραγκιόζη και το αντάλλαγμα είναι φιλοδοξία, δόξα, φήμη, δημοσιότητα και μάλιστα παραπάνω από αυτή των 15 λεπτών που αναλογούν στον καθένα σύμφωνα με τον Άντι Γουόρχολ.
Δεν θα διαφωνήσω απόλυτα αν και οι προσωπικές μου φιλοδοξίες στον χώρο έχουν ταβάνι, το οποίο μπορώ να πω ότι το άγγιξα, αλλά όχι με ολόκληρη την παλάμη μου. Εξάλλου το κείμενο είναι δικό μου, σε μένα αναφέρομαι και ότι θέλω το κάνω…(χιούμορ). Θα μπορούσα να αναφερθώ και εγώ στην εποχή της "οικονομικής ανομβρίας" μέχρι να φτάσει η ευλογημένη μέρα να μπω στον κόσμο των "μισθωτών". Από την εποχή του "δεν έχω μία στην τσέπη μου, ούτε για τσιγάρα" μέχρι σήμερα που τα καταφέρνω, αλλά σκοπός δεν είναι να...μαρθοβουρτσίσω με τις ιστορίες μου. Λίγο νοιάζει τον καθένα αυτό. Εξάλλου ήταν επιλογή μου και λίγο - πολύ τα νέα παιδιά γνωρίζουν πως πριν μπουν στο συνάφι πρέπει πρώτα να σχηματιστεί ο κώλος τους στην καρέκλα και μετά να αρχίσουν να ζωγραφίζουν το μέλλον τους.
Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ή θεωρεί ότι δημοσιογραφία είναι η…βιτρίνα. Κακώς. Αυτό είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη, η διαφορετική είναι μακριά από φώτα που σε τυφλώνουν. Είναι η δημοσιογραφία, της αγωνίας, του φόβου για το αύριο, της δράσης, αλλά και πολλές φορές της αντίδρασης. Και δυστυχώς ο χώρος μας, εκτός από το εύκολο θύμα, εκτός από την ταμπέλα της «ρουφιανιάς» που σε ορισμένες περιπτώσεις κέρδισε με το σπαθί του, δεν προστατεύεται από τους ίδιους τους εκπροσώπους του. Είναι όντως πολύ διαφορετική η δημοσιογραφία από αυτή που ονειρεύτηκα όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα. Δεν είναι όμως και αυτό το έκτρωμα που παρουσιάζεται. Θέλει «κότσια» κύριοι για να την ακολουθήσεις. Κυρίως προσωπικά κότσια. Δεν αντέχουν όλοι. Χάνεις πολλά από την προσωπική σου ζωή. Έχω ακούσει συνάδελφο να μου λέει…«Το παιδί μου μεγάλωσε και εγώ δεν το κατάλαβα». Κάποιος άλλος μου είπε χθες με αφορμή το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» ότι ένα είναι σίγουρο: «Εγώ και εσύ φίλε μου, δεν πρόκειται να συνταξιοδοτηθούμε από αυτή τη δουλειά. Όταν θα έρθει η ώρα μας το μόνο που θα έχει απομείνει θα είναι η οδοντοστοιχία μας θαμμένη κάτω από μια μαρμάρινη πλάκα». Οι φράσεις αυτές δεν απέχουν πολύ από τις σκέψεις μου τελευταία. Συχνά, κατά την διάρκειά της βάρδιάς μου, κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους που περιβάλλονται από οθόνες υπολογιστών και πρωτοσέλιδα σκέφτομαι. «Άραγε όταν θα φτάσω 50 χρονών τι θα έχω κάνει στη ζωή μου; Θα έχω ζήσει ή θα μοιάζω με φυλακισμένο που είδε τον έξω κόσμο, τρόμαξε και ξαναγύρισε γιατί δεν είχε που αλλού να πάει». Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να διασκεδάζουν, βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους να ταξιδεύουν, να…φεύγουν χωρίς να τους νοιάζει αν εμένα αυτό μου στοιχίζει. Είδα ανθρώπους να μου γυρνούν την πλάτη γιατί δουλεύω πολλές ώρες, άλλους πάλι να τους χάνω επειδή δεν είχα χρόνο. Θυμάμαι ένα Σάββατο μεσημέρι μέσα στο κατακαλόκαιρο να παίρνω τρεις φίλους μου να πάμε για καφέ κάπου στη Θεσσαλονίκη, αλλά εις μάτην…Όλοι τους ήταν στον Αρμενιστή σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν. Τους «ένωσα» τις σκηνές, τους έκανα μια παρέα και εγώ έσκυψα το κεφάλι και συνέχισα να γράφω για να ξεχαστώ. «Παίκτης του Ηρακλή (του ΠΑΟΚ, του Άρη) είναι από χθες ο τάδε».
Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τη δουλειά. Πάντα θωράκιζα τον εαυτό μου, απέναντι σε κάθε τι που προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν πρέπει να της δώσω τα πάντα. Πλέον δεν ξέρω…Μου είναι δύσκολο. Δύο γερά «χαστούκια» μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με έκαναν να νιώσω φόβο και ανασφάλεια. Να ψαχτώ και να σκεφτώ τι θέλω να κάνω. Θα συνέλθω άραγε; Κανείς δεν ξέρει…Την αγαπώ την δουλειά μου, αλλά πάει καιρός που την θεωρούσα την καλύτερη «γκόμενα»…Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το παλέψω και ίσως καταφέρω να αναστυλώσω την ταλαιπωρημένη μου ψυχολογία… Εξάλλου, όπως λέει και η φίλη μου η Κατερίνα…«εσύ αγόρι μου χωρίς φασαρία, χωρίς τα γνωστά σου «καντήλια» και χωρίς νεύρα, δεν μπορείς να γράψεις». Μπορεί να έχει και δίκιο…Αν δεν τα καταφέρω, δεν θα φοβηθώ να γυρίσω σελίδα. Τώρα που είμαι ακόμα νέος και υπάρχω.
No comments:
Post a Comment